IMG38

Ad a) Podstawowy sposób obróbki

Podstawowy sposób obróbki najczęściej realizowany na obrabiarce decyduje o jej ogólnym układzie kinematycznym i konstrukcyjnym. Z nazwy podstawowego sposobu obróbki wywodzi się zasadnicza nazwa obrabiarki, np. tokarka, wiertarka, frezarka, itp.

Ad b) Przeznaczenie produkcyjne

W zależności od przeznaczenia produkcyjnego rozróżnia się:

1)    obrabiarki ogólnego przeznaczenia - przeznaczone do użytkowania w szerokim zakresie w

różnych gałęziach przemysłu,

2)    obrabiarki specjalne - o zawężonym zakresie zadań obróbkowych przeznaczone do:

a)    obróbki określonych przedmiotów o podobnym kształcie, w określonych branżach przemysłu, np. tokarka do wałów korbowych, tokarka do kolejowych zestawów kołowych,

b)    obróbki określonych przedmiotów o podobnym kształcie lub określonych operacji, np. frezarka do kół zębatych, frezarka do rowków wpustowych,

c)    wykonywania jednej określonej operacji na określonym przedmiocie, np. gwinciarka do końców rur.

Ad c) Możliwości obróbkowe

Możliwości obróbkowe określają zakres zadań obróbkowych (sposoby i odmiany obróbki, kształty obrobionych powierzchni), jakie mogą być wykonane na danej obrabiarce.

W zależności od możliwości obróbkowych wyróżnia się:

1)    obrabiarki uniwersalne - szeroki zakres zmian parametrów obróbki, różnorodność wykonywanych zadań produkcyjnych, głównie produkcja jednostkowa i małoscryjna,

2)    obrabiarki produkcyjne - głównie produkcja seryjna, zmniejszony zakres zadań obróbkowych, większa wydajność niż obrabiarek uniwersalnych,

3)    obrabiarki uproszczone (uniwersalne lub produkcyjne) — zawężony zakres zadań obróbkowych, uproszczona konstrukcja obrabiarki, niższa cena,

4)    obrabiarki specjalizowane - przystosowane konstrukcyjnie do obróbki określonych przedmiotów o podobnym kształcie, np. tokarka wielonożowa uchwytowa do pierścieni łożyskowych.

Ad d) Wydajność obróbki Rozróżnia się:

1. Wydajność obróbki objętościową W„ wyrażającą objętość materiału zeskrawanego w postaci wiórów w jednostce czasu - stosowana głównie w obróbce zgrubnej.

2.    Wydajność obróbki powierzchniową W_p, określającą pole powierzchni obrobionej w jednostce czasu - np. przy szlifowaniu.

3.    Wydajność obróbki jednostkową Wj, wyrażającą liczbą sztuk jednakowych przedmiotów obrobionych w jednostce czasu - stosowana głównie dla obrabiarek o ustalonym cyklu pracy, np. automatów tokarskich, obrabiarek sterowanych numerycznie.

Wydajność objętościowa W.;

W, [mmVmin)= v_ra₁,nD = fnnDa_f = 1000v_c f a,    (1.1)

gdzie: v_c- prędkość skrawania w [m/min], vi -prędkość posuwu w [mm/min], f -posuw w [mm/obr], a_p. - głębokość skrawania w [mm],

D - średnica przedmiotu obrabianego lub narzędzia w [mm].

Wydajność powierzchniowa W_p:

W_p[mm^J/min] = Vf*D = fn*D=1000v_cf    (li)

Wydajność jednostkowa Wj:

Wj [1/min] = 1/tj    (1.3)

tj “ *m + tize/i + tp,

gdzie:

tj - czas jednostkowy wykonania w [min],

t_m - czas maszynowy obróbki,

t_p - czas pomocniczy,

tjj- czas zamiany stępionego narzędzia,

i - liczba wykonanych przedmiotów przypadająca na jeden okres trwałości T ostrza:

_mT_

tib ’

tm ⁼ t|lj + tdob +twyb,

gdzie:

T - czas pracy narzędzia do momentu osiągnięcia kryterium stępienia, tdoti - czas dobiegu, twyb - czas wybiegu.