IMG

rozdział pierwszy

52

pracują przy programie po raz kolejny i uzyskali przepustkę do supertaj-nych informacji”. Inni byli mniej romantyczni w swoich teoriach, dalej podejrzewając, że mają do czynienia z oszustwem: „Kiedy się nauczycie? Ile razy ni stąd, ni zowąd objawiła się tajemnicza nowa osoba, by zamieszczać spojlery? Ci »superspojlerzy« zawsze są ogromnymi fanami programu, którzy wiedzą na jego temat bardzo wiele, znają poprzednie wcielenia tego show, tylko nigdy nie zawracali sobie głowy, by cokolwiek napisać aż do momentu, gdy ten superspojler wpadł im w ręce”. Najczęściej wymienianym punktem odniesienia był „wujek kamerzysta”, wykorzystywany kilka sezonów wcześniej. Miody forumowicz twierdził, że jego wujek był kamerzystą i zaczął mu zwracać uwagę na pewne rzeczy. Opisał kolejność, w jakiej ludzie odpadali z programu i miał na tyle szczęścia, że trafił z kilkoma pierwszymi osobami, włączając w to raczej nieprawdopodobne zwroty akcji. Zyskał nawet grupę swoistych zwolenników, gdy okazało się, że wujek to mistyfikacja. „Wujek kamerzysta” stał się ogólnie znanym żartem w społeczności spojlerów, więc informator ChillOne szybko został okrzyknięty „wujkiem z łódki”.

Wiele było takich mistyfikacji. Część z nich zawierała nawet wystarczająco dużo dobrych informacji, by sprawić, że te złe wydały się prawdopodobne, przynajmniej przez jakiś czas. Niektórzy publikowali takie mistyfikacje, aby zwrócić na siebie mvagę, inni - bo nienawidzili spojlerów i chcieli zmarnować trochę ich czasu. Jeszcze inni po to, by się przekonać, czy uda się im przechytrzyć taką społeczność. Jak wyjaśnia jeden z fanów: „[Nie] zakładaj, że wszyscy pojawiają się na tym forum z tego samego powodu. Spojlowanie Robinsonów to gra. Spojlowanie spojlerów Robinsonów to gra. Zamieszczanie fałszywek, by się przekonać, jak długo się utrzymają, to gra. Spojlowanie elity spojlerów' to gra [...] Wiele osób przychodzi pobawić się w tym wielkim wesołym miasteczku i niektórzy z nich mogą zabawiać się z tobą”.

Wyzwaniem było skonstruowanie mistyfikacji, która byłaby wystarczająco prawdopodobna, by przejść weryfikację początkowych odcinków i zająć uwagę przez dłuższy czas. Na początku wystarczyło stwierdzić, że ma się listę uczestników programu i jakieś wyjaśnienie, skąd się ją zdobyło. Wkrótce trzeba było „wyprodukować” nazwiska prawdziwych osób, które można zlokalizować, używając wyszukiwarek internetowych - i te prawdziwe osoby musiały odpowiadać profilowi programu. W sw'oją listę trzeba było w'pleść nazwiska, już ustalone przez grupę, by potwierdzić ogólny konsensus. Po jakimś czasie produkowano fałszywe zdjęcia lub - w wielu wypadkach - fotografie wyjęte z kontekstu. Jak wyjaśnia jeden post: „To jak gra w szachy. Oszust robi pierwszy ruch. Jeśli jest zły, to bardzo szybko czeka go szach mat. Inni, jak na przykład ten w'ątek, to trochę większe wyzwanie i ich rozgryzienie zabiera więcej czasu”.

Jeżeli ChillOne był oszustem, to był w tym bardzo dobry'. Jak wyjaśnia jeden z uczestników forum: „Wymyślenie tego wszystkiego, przygotowanie poszczególnych części to ogromna praca i do tego cholernie ciężka. Obmyślenie skomplikowanych kłamstw', a potem podtrzymywanie ich przez cale tygodnie, kiedy jest się przesłuchiwanym, to ciężka rzecz.