IMG!00

Patrzcie! nad porlt*in jakby ognia morze!

Pożar! do broni! śpieszcie! pożar! zdrada!

Idola się pali! a jam tu — o! biada!

Przeklęły derwisz! przyszedł w sidła zwabić, Giaur, szpieg przebrany! — pojmać go i zabić!*

Porwał sic derwisz na wywini pion^em. Nagła w nim zmiana zbledli przerażeni.

Porwał się derwisz — nie już w mniszym stroju, Lecz jak wojownik golowy do boju. a Rozdarł swą szalę, czapkę zerwał z skromny Pancerz na piersiach, szabla błyszczy w dłoni! Hełm niski, lśniący, nad nim czarne pióro. Twarz się sczerniła, oczy ogniem góra.

Jak na zjawisko piekielnego ducha Pierzchły z serc Turków męstwo i otucha. Tłoczą się, biegną, śród zgiełku, śród gwaru Tu blask pochodni, tu łuna pożaru!

Krzyk, hałas, groźby, przekleństwa i jęki.

Huk trąb i bębnów i oręża szczęki

Grzmią po powietrzu jakby z mocą wściekłą

Całe na ziemię wywarło się piekło.

Zlękle, zdumione, obłąkane straże.

Patrząc na morze, na niebo w pożarze,

Nie widzą pana — nie słyszą, co każe.

Próżno wre Baszy wściekłość rozdąsana:

«Pojmąjcie szpiega! pojmajcie szatana!* —

On ujrzał popłoch — cofnął krok rozpaczny. Którym się na śmierć miotał nieobaczny,

Gdy pośpiech braci, wcześniej niż zalecił.

Niż wydał hasło, pożarem zaświecił.

On ujrzał popłoch — trąbkę do ust złożył.

Dźwięk krótki, ostry, trzykroć się powtórzył. Odpowiedziano. - Wy tu, bracia mili!

Mógł żem posądzać, w niebezpiecznej chwili,

Ze mię umyślnie samym zostawili?...»

Rzeki, miecz i ramię puści) w krąg szeroki. Jakby chciał pierwszej powetować zwłoki. Przestrach we wrogach męstwo w nim podwaja. Pierzchła przed jednym rozpłoszona zgraja. Toczą się głowy po krwawej podłodze.

Nikt nie śmie dostać: żołnierze i wodze, Nieufni w dłoni, zaufali w nodze.

Seid ostatni w pierzchających tłumie,

Grozi, klnie, błaga wstrzymać ich nie umie. Mężny — sam jednak spotkania unika:

Strach uolbrzymil siłę przeciwnika.

Spojrzał z rozpaczą gdzie flota się pali.

1 rwąc swą brodę, wściekły wybiegł z sali ')• Nie czas już czekać: — przełamano wartę. Bramy pałacu runęły wyparte.

Wpadają zbójcy. — Próżno trwoga blada. Próżno pokora na kolana pada,

U nóg zwycięzców próżno składa miecze: Przeszli — krew wrząca strumieniami ciecze. Pędzą, gdzie znowu brzmi trąbka Konrada.

I jęk ginących triumf zapowiada.

») « Powszechny i wcale nie nowy objaw gniewu muzułmanów. Patrz Pamiętniki księcia Eugenjusza na karbie 24: Seraskier został raniony w udo i gniewn}. * lwy ustąpić musiał, wyrwał sobie cała ro ę» •    * *

Książę Eugenjusz Sabaudzki, wódz austriacki w J¹ "^,eJ\^U w walkach z Turkami - seraskier - tytuł tureckugo

nistra wojny.

Korsarz