IMG!05

Śpi — uśmiech w ustach, Iza lśni z pud powieki. Oddycha lekko — oby spał na wieki! —

Któż się to zbliża z łza we mi oczyma?

Wrogi odeszli, przyjaciół tu niema!

Seraf-li¹), niebios utaiwszy blaski,

Niesie mu we śnie zwiastowanie łaski? —

Nie! — choć anielska w licu piękność świta. Ziemski to tylko jest anioł — kobieta!

Wzniesiona lampę w jednej trzyma dłoni,

Drugą jej światło przed uśpionym chroni,

By blask niewczesny nie padał na oczy.

Co z snu otwarte, wnet znów śmierć zamroczy.

W powiewnej bieli, postać jej w milczeniu.

Jak duch wiejący, posuwa się w cieniu.

Lekka, wysoka — pierś tylko i lica Mdłe światło lampy zaledwo oświeca.

Włos rozpuszczony — na białej odzieży Jak smug ciemności, wpół na piersiach leży,

Wpół spływa z ramion; — stopa jak śnieg biała,

1 jak śnieg cicho na ziemię spadała. —

Któż ona? — Sama, w nocy, mimo straży,

Jak tu wejść mogła? — jak się wchodzić waży?

O! spytaj raczej, przed jaką przeszkodą Zadrży kobieta, gdy jej duszę młodą Czułość i litość, jak Gulnarę wiodą? —

Nie mogła usnąć — i gdy Basza we śnie.

Marząc o klęsce, klnie, jęczy boleśnie.

Marząc o jeńcu, nakazuje męki: — ¹

Wstała, i sygnet^ł) zdjęła z jego ręki,

Znak jego woli: który gdy okaże.

Wszelkie wnet przed nią rozstąpią się straże Przeszła bezpiecznie — nikt o nic nie bada. Znużeni bojem strażnicy Konrada, Zazdroszcząc więźnia spoczynkowi, sami Wpół senni ziemie zalegli przed drzwiami. Ujrzeli pierścień — mało się kłopocą Kto go przynosi, gdzie idzie, i po co? —

XIII

Patrzy zdumiona — «Qn śpi¹?» — gdy z rozpacz:¹ Tysiące po nim, lub na niego płaczą?...

Ta sama nawet!... — Jakaż czarów siła Tak nri go nagle drogim uczyniła? —

Zbawił mi życie, poświęcił sam siebie —

Mamże go wzajem opuścić w potrzebie? —

Nie! chcę mu pomóc — nie dbam o sąd ludzi. — -ecz cicho! — westchnął — poruszył się — budziL Podniósł wzrok — blaskiem zaślepione oczy Zdają się wątpić, czy sen ich nie mroczy.

Lecz ruszył .ręką — głuchy brzęk okowu ) Dowiódł, że żyje, i cierpieć ma znowu. —

Któż jest ta postać? Anioł stróż z wejrzenia!

Zbyt zda się piękny na stróża wiezienia». —

[wdzięczność

«Nie znasz mnie? — jestem z tych, co czują

Za czyn, do jakich rzadkoś miewał zręczność. Patrz! czyż nie pomnisz, żeś sam swą odwagą Wyrwał mię z ognia, ustrzegł przed zniewaga..

>) Pierścień z litery; =) oków —

1

Seraf - anioł.