IMGs12

Fot. 8.15. Mocowanie kanałów wlewowych    Fot. 8.16. Kanały ₀na pajączka

że zbyt duża liczba kanałów spowoduje takie zawirowania, że w niektóre miejsca metal nie zapłynie. Dlatego najczęściej w dolnej protezie są to dwa kanały odlewnicze, a w górnej - 2, 3 lub 4. Jeżeli uzna się, że w jakieś rejony metal może nie zapłynąć, można dołożyć kanały uzupełniające, których średnica to około 2 mm lub 3 mm. Przyjmuje się, żą średnica głównych kanałów odlewniczych mieści się między 4 mm a 5 mm. Dobrze jest, jeżeli można przykleić kanały obok elementów odlewanych i połączyć je paskiem wosku (fot. 8.15). Po odlaniu łatwo będzie się pozbyć kanałów wlewowych.

W miejscu zejścia się kanałów odlewniczych montuje się stożek odlewniczy, stosując metodę tzw. „na pajączka” (fot. 8.16), czyli model z kanałami i plastikowym stożkiem przykleja się do podstawy pierścienia. Przy metodzie tzw. „przez model” kanały schodzą się do środka modelu.

Systemów umieszczania kanałów w protezach jest wiele, podobnie jak argumentów, które stworzono, aby uzasadnić takie, a nie inne umieszczanie kanałów.

8.8. ZASADY ZALEWANIA FORMY

Formę zalewa się dokładnie tą samą masą, z której był wykonywany model. Jeżeli kanały były mocowane „na pajączka”, to model dokładnie przykleja się do podstawy pierścienia. Sprawdza się, czy stożek odlewniczy zamocowany na końcu kanałów nie wystaje ponad pierścień lub czy nie jest zbyt nisko, a także czy podstawa modelu jest wystarczająco gruba, czyli wynosi około | mrp- Jeżeli nie, to model należy umieścić nieco wyżej, aby pod niego zalała się masa osłaniająca i stworzyła odpowiednią grubość, zatapiając metodą „przez model”. Model jest automatycznie znacznie wyżej i nie będzie to przysparzało żadnych problemów. Do zarobienia masy używa się tego

148