Kolendowicz0

Al

^a2

^a3

niem dopuszczalnym. Jeśli stosujemy metodę stanów granicznych — P^ jest obciążeniem obliczeniowym, a R jest wytrzymałością obliczeniową (por. p. 9-5).

■    Stan naprężenia w opisywanym przypadku wytrzymałościowym jest prostym, jednoosiowym stanem naprężenia.

■    W prętach niepryzmatycznych rozkład naprężeń w przekroju nie jest równomierny. Na rysunkach 10-2 i 10-3 pokazano przykłady nierównomiernego rozkładu naprężeń w przekroju pręta osłabionego otworem oraz w miejscu zmiany pola przekroju.

■ Odkształcenia pręta, w omawianym przypadku wydłużenie lub skrócenie, wyznaczymy z prawa Hookea, mianowicie odkształcenie jednostkowe

a P

^e~e~Je'

a wydłużenie lub skrócenie całkowite wynosi PI

A/ = cl = — [cm].

(10-5)

(10-6)

Op

Rys. 10-4

gdzie E oznacza moduł Younga (współczynnik sprężystości podłużnej).

Jeśli pręt jest złożony z kilku odcinków pryzmatycznych o długościach /,, /₂... i przekrojach poprzecznych A_lt A₂... (rys. 10-4), to całkowite wydłużenie lub skrócenie obliczymy sumując wydłużenia lub skrócenia poszczególnych odcinków, czyli

A/ = A/, + A/₂ +

Łfh.

(10-7)

Ad

	_i
!; ę*Ą:';'v’v5^	—-5-“ i—^1

Całkowita zmiana szerokości przekroju poprzecznego

Rys. 10-5

■ Wydłużeniu lub skróceniu pręta obciążonego osiowo towarzyszy zwężenie lub poszerzenie przekroju poprzecznego (rys. 10-5), zależne od wartości współczynnika Poissona. Zgodnie ze wzorem (9-6) mamy

(10-8) (10-9)

za pomocą podanych wzorów tylko w przypadkach, gdy stosunek długości do najmniejszego wymiaru przekroju poprzecznego jest mniejszy od 8. Gdy ten stosunek jest większy, pręt może ulec wy boczeniu (rys. 10-6), a jego obliczenie należy przeprowadzić według wzorów podanych w p. 14.

160