(11-30)
■ Wskaźniki zginania dla najczęściej występujących w praktyce przekrojów belek zestawiono w tabl. 5-1.
■ Jeśli przekrój belki jest symetryczny i ma wysokość h, to wzór (11-30), na podstawie którego projektujemy przekrój belki, można wyrazić inaczej
M
h/2 58 ~R'
7 (11-31)
■ Ze wzoru tego widać, że potrzebny przekrój beleki zależy nie bezpośrednio od wielkości pola, lecz od momentu bezwładności tego przekroju względem osi obojętnej. Korzystnie i ekonomicznie zaprojektowany przekrój belki powinien mieć jak największy moment bezwładności przy możliwie najmniejszym polu przekroju. W tym celu przekrój belek kształtuje się, zależnie od rodzaju materiału, jak na rys. 11-25. Przekroje a i b są stalowe, wykonane z blach i kątowników i łączone za pomocą nitowania lub spawania, przekroje e, f i g są z drewna, przekrój h — z żelbetu oraz przekrój j — z betonu sprężonego.
Ćl | |
r | |
Rys. 11 -25
e)
f)
i)
lit | ||
Iza |
lii |
1U |
nr |
7T1 |
Przykład 11-5. Zaprojektować wspornik drewniany o przekroju prostokątnym, w którym stosunek boków b/h = 2/3. Obciążenie i rozpiętość pokazano na rys. 1 l-26a. Wytrzymałość obliczeniowa przy zginaniu dla drewna sosnowego R = 10 MPa = 1 kN/cm2.
Rozwiązanie
W belkach, które nie mają ściśle określonych punktów podparcia za pomocą łożysk, a są oparte np. na murłatach, na innych elementach konstrukcji lub są utwierdzone na jednym lub obu końcach, przyjmuje się, że teoretyczny punkt podparcia jest przesunięty poza każdą krawędź o 2,5% rozpiętości belki.
■ W rozważanym przykładzie rozpiętość teoretyczna:
/ = 1,025 /„ = 1,025-2,60 = 2,66 m.
■ Moment zginający (rys. ll-26b)
. 1 x
gdzie -^jejest wypadkową całego obciążenia na długości x, a — jest odległością tej wypadkowej od
przekroju.
■ Obciążenie qx jest zmienne na długości wspornika, a jego wartość, zależną od x, wyznaczymy z następujących proporcji
£x
9
x
T
stąd
q* = qT
Po podstawieniu qx do wyrażenia (a) otrzymujemy
(bl
l x (x\ 1 x3
M*=-2qix[y=-6qT
190