z warunku równowagi rzutów na oś poziomą), oraz moment Mc. Napiszmy warunek równowagi momentów względem punktu C
I , q! I
-V-+Hf+^-+Mc = 0.
■ Podstawiając V — ql/2 otrzymamy
ql2 ql2
Hf-q— + q—+Mc = Q,
stąd
Mc
T
(16-23)
(16-24)
(jest to moment zginający w środku rozpiętości w belce wolno podpartej o tej samej rozpiętości co luk), otrzymamy
(16-25)
■ Mc jest momentem zginającym w luku, który w porównaniu z odpowiednim momentem zginającym A/° w belce jest mały (por. rys. 16-7). Stąd iloraz Md Mc jest znacznie mniejszy od jedności i w obliczeniach łuków mniejszych, a zwłaszcza w projektowaniu wstępnym, można go pominąć. Ostatecznie rozpór w luku dwuprzcgubowym można obliczyć za pomocą wzoru
(16-26)
a więc tak samo jak dla luku trójprzegubowego — por. wzór (16-15).
■ Znając reakcje V i H obliczymy siły podłużne, siły poprzeczne i momenty zginające w podobny sposób jak dla luku trójprzegubowego.
■ Spośród systemów krzywoliniowych luki dwuprzegubowe są stosowane najczęściej w konstrukcjach architektoniczno-budowlanych. Projektując luk przyjmuje się
(16-27)
chociaż w przypadkach szczególnych można przyjąć inne wartości tego stosunku.
■ Podobnie jak w luku trójprzegubowym, rozpór można przenieść za pomocą ściągu stalowego. Na rysunku 16-19 pokazano łuk projektu Fklixa Candeli [10], gdzie ściąg przeprowadzono ponad lukiem. Rozwiązanie takie jest dogodne wtedy, gdy pod lukiem brak miejsca na przeprowadzenie ściągu lub gdy ściąg jest we wnętrzu niepożądany.
■ Łuk dwuprzegubowy jako układ statycznie niewyznaczalny jest wrażliwy na przesunięcia podpór i zmiany temperatury.
345