KONSTRUKCJE STALOWE STR266

266

4 - segment między przegubem a stężeniem bocznym (patrz załącznik BB.3.1.1), 5 - segmenty sprężyste (sprawdzenie według pkt 6.3), 6 - przegub plastyczny, 7 - stężenie przeciwskrętne, 8 - wykres momentów zginających, 9 - pas ściskany rygla i skosu, 10 - segment ze skosem (patrz załącznik BB.3.2, L < L_s - według wzoru (BB.ł 1)), ewentualnie traktowany jak sprężysty (patrz pkt 6.3.5.3(2)B), 11 - segment między przegubem a stężeniem przeciwskrętnym (patrz załącznik BB.3.1.2, L < L_s - według wzoru (BB.7) lub (BB.8)), 12 - segment sprężysty między stężeniami przeciwskrętnymi (sprawdzenie według pkt 6.3), współczynnik i i xlt do smukłości obliczonych na podstawie N_cr i M_cr, z uwzględnieniem stężeń pośrednich od strony pasa rozciąganego.

Rysunek 8.15 pozwala stosunkowo łatwo znaleźć właściwy sposób postępowania przy projektowaniu konkretnej konstrukcji.

Procedura 8.2. Projektowanie stężeń w strefach przegubów plastycznych

Objaśnienia i odesłania do normy [51]

2

Jako przykład wzięto ramę z dwu-teowników walcowanych przedstawioną i analizowaną w przykładzie 4.9 pkt 4.3 skryptu.

Kolejne kroki 1

1. Wstępne zaprojektowanie konstrukcji ramowej i ustalenie rozmieszczenia przegubów plastycznych (rys. 8.16)

2L

Rys. 8.16. Schemat ramy i jej stanu granicznego

2. Wybranie rozwiązania konstrukcyjnego węzła narożnego i położenia przegubu plastycznego (rys. 8.17)

Z wyborem rozwiązań może się wiązać konieczność skorygowania przekrojów słupów i rygli. Możliwe są następujące opcje:

-    elementy o pasach równoległych są połączone bezpośrednio, a wytworzenie przegubu plastycznego następuje w połączeniu rygla ze słupem,

-    stosuje się wzmocnienie połączenia w węźle, co powoduje odsunięcie przegubu poza styk.