na7

Warto zaznaczyć, iż mimo konstruowania dla zwierzchnich organów administracji, głównie Rady Ministrów i ministrów, nowej pozycji i nowej roli, najnowsze akty ustawowe powołujące tego typu organy i ich urzędy posługują się pojęciem organu naczelnego. Zatem w ujęciu strukturalnym i funkcjonalnym do organów naczelnych można zaliczyć Radę Ministrów i organy wchodzące w jej skład.

Przedstawiona wyżej kwalifikacja nic obejmuje statusu Prezydenta, co wydaje się zgodne z tą myślą konstytucyjną, która czyni z Prezydenta organ o podstawowym znaczeniu dla państwa czy też administracji państwowej, a nie tylko dla administracji rządowej.

Konstytucja z 1997 roku nie utrzymuje wprawdzie pojęcia naczelnego organu administracji rządowej (państwowej), ale propozycja zachowania tego pojęcia nic jest sprzeczna z jej postanowieniami ani z postanowieniami dotychczasowych ustaw, z którymi jest zresztą zgodna.

cl) Organy decydujące i podmioty doradcze

Organami decydującymi są te organy, które podejmują decyzje w warunkach określonych w prawie i w granicach przydanych im przez prawo kompetencji.

Podmiotami doradczymi są określone w prawie lub też w prawie nic określone osoby, podmioty, jednostki czy organy, które przyczyniają się w sposób sformalizowany przez swoją pracę, konsultację, opinię czy ekspertyzę do podjęcia decyzji przez organ kompetentny.

I choć uruchamiana na wniosek czy z urzędu decyzja jest realizacją prawa polegającą na zindywidualizowaniu uprawnienia lub obowiązku prawnego albo na określeniu konkretnej sytuacji prawnej - to jest jednocześnie ta decyzja środkiem służącym rozwiązywaniu problemowy,Jej racjonalność zaś zależy w dużej mierze od prawidłowego zdefiniowania problemu decyzyjnego, jeleni decyzji jest rozstrzygnięcie lub łagodzenie konfliktów między przeciwstawnymi interesami i wartościamr^pisze dalej E. Knosala, że „proces definiowania problemu decyzyjnego wymaga często wykorzystania metod analogicznych do stosowanych w działalności naukowej; najpierw należy problem «odkryć». a następnie go opisać. Należy jednak podkreślić, że w praktyce nie zawsze występuje konieczność formalnego wyodrębniania tego etapu procesu decyzyjnego, ponieważ decydent zna dokładnie problem wymagający rozstrzygnięcia. Ma to najczęściej miejsce w wypadku prostych problemów decyzyjnych, np. opisanych we wniosku strony. Jednakże im problem jest rozleglejszy, bardziej rozgałęziony - innymi słowy kompleksowy, tym więcej uwagi, wysił-

162