Obraz3

między wierceniami i ich głębokości uzależnione są od rodzaju obiektu, jego ciężaru, konstrukcji, głębokości posadowienia i stopnia skomplikowania budowy geologicznej.

Przekroje dla potrzeb inżynierskich zestawia się z reguły z wierceń leżących w miarę możności na jednej linii prostej. Niedopuszczalne jest w tym przypadku wykonanie przekroju, którego linia na planie załamuje się pod kątem zbliżonym do prostego (rys. 8.5).

W dalszym tekście podano sposób sporządzania przekroju geologiczno-inżynierskiego na podstawie danych z wierceń.

Przy omawianiu czynności opisanych niżej zakładamy, że czytelnik wykonywał już przekrój na podstawie mapy geologicznej, a zatem niektóre, powtarzające się w obu przypadkach czynności, nie wymagają dokładniejszego opisu.

1.    Określamy długość przekroju na rysunkach w założonej skali poziomej i odpowiednio rozmieszczamy ten odcinek na arkuszu.

2.    Wykonujemy na obu końcach konstruowanego przekroju podziałki pionowe w założonej skali pionowej, podając wartość na nich co 1,0 m. Nad podziałkami należy zaznaczyć jednostki, w jakich są wykonane i ich poziom odniesienia (np. m n.p.m.) — patrz rys. 8.6a.

3.    Obieramy roboczy poziom odniesienia tak, aby znalazł się poniżej głębokości najgłębszego wiercenia na przekroju.

4.    W analogiczny sposób jak to miało miejsce przy wykonywaniu przekro-i ju z mapy geologicznej, sporządzamy przekrój rzeźby terenu. Wykorzystujemy tu przede wszystkim rzędne wysokościowe otworów wiertniczych oraz ewentualnie poziomice powierzchni terenu i punkty wysokościowe leżące na linii przekroju.

5.    Przenosimy punkty wierceń z planu sytuacyjnego na przekrój powierzchni terenu. Zaznaczamy te miejsca na powierzchni terenu trójkątami równora miennymi o wysokości 3 mm, których wierzchołki dotykające powierzchni terenu wyznaczają dokładnie miejsca wykonania otworów (rys. 8.6a).

6.    Przy trójkątach oznaczających miejsca wierceń podajemy (nad powierz chnią terenu) numer wiercenia (cyfry wysokości ok. 5 mm) i obok, w nawiasach rzędną powierzchni terenu w miejscu wiercenia (rys. 8.6b).

7.    Od miejsca wykonania otworu wiertniczego na powierzchni terenu wykreślamy w dół pionowe odcinki linii prostej do głębokości, na której zakon czono wiercenie. Posługujemy się przy tym metryką otworu, w której ostaniu liczba w rubryce „przeloty warstw” oznacza ostateczną głębokość wiercenia (rys. 8.6b).

8.    Na uzyskane wg punktu 7 linie wierceń przenosimy, zaczynając od po wierzchni terenu, przeloty warstw w założonej skali pionowej, zaznaczająi spąg lub strop warstwy na linii wiercenia krótką kreską poziomą. Konin wiercenia zaznaczamy poziomą kreską o długości ok. 3 mm. Jednocześnie w środku każdego przelotu opisujemy z prawej strony linii wiercenia rod/a| skały (gruntu) symbolem literowym wg tabeli 8.1 (rys. 8.6b).

Oznaczenia techniczne do profilów i przekrojów geologiczno-inżynierskich

t

1(16,0) Miejsce wykonania otworu z podaną rzędną terenu

Poziom

wody

w ³-¹⁵    . ,

Jt—₇    ustalony

/5,40 / V r

nawiercony

z podanymi głębokościami zwierciadła wody

STAN GRUNTU
				suchy	s
i				mało wilgotny	sw
8.				wilgotny	w
i				mokry	m
				nawodniony	n
		0		zwarty	zw
	N	C	)	półzwarty	pzw
Cr c: a>	<D C I CD	€		twardoplastyczny	tpl
g		•		plastyczny	pt
*	O- CD C	4	►	miękkoplastyczny	mpl
	i			płynny	P>
0 c <J		«		luźny	In
s N to		o		średnio zagęszczony	szg
O) N		0		zagęszczony	zg

Symbole

dodatkowe

// Drobne przewarstw. np. J//n + Domieszka innego gruntu

np. Ż + P_s

msp Mało spoisty 3/4 Ilość wałeczkowań

n

n,

Pr

V'.V; »•*'■*'

**.Wr:*.*

» • • • • • » •

A A & & A „A A & A A

KR

- A — ^ -

/i ~ a ^

<?

KR,

KW

£L-.Z

KW,

Nasyp

Grunt próchniczny Torf Ił

Ił pylasty Pył

Pył piaszczysty Namuł Glina

Glina piaszczysta Glina pylasta Glina zwięzła Glina piaszczysta zwięzła Glina pylasta zwięzła Piasek drobnoziarnisty Piasek średnioziarnisty Piasek gruboziarnisty Pospółka Żwir

Piasek pylasty Piasek gliniasty Żwir gliniasty Pospółka gliniasta Otoczaki (głaziki)

Rumosz

Rumosz gliniasty Wietrzelina Wietrzelina gliniasta