Obraz9 2

144 NEOINTEGRYZM KATOLICKI

nicowanego i od tej pory coraz bardziej pluralistycznego świata katolickiego - pewna tendencja, którą możemy sklasyfikować jako integryzm „lewicowy”. Inaczej mówiąc, nurt ten niezbyt zważał na rozróżnianie płaszczyzn, oddzielanie funkcji sfery religijnej od politycznej. Nic umiał odróżnić kontestacji władzy w Kościele od kontestacji władzy politycznej w sensie ścisłym.

Równolegle do tych bardziej radykalnych tendencji, które z czasem się zdezaktualizowały, ponieważ zabrakło historycznych i politycznych uwarunkowań sprzyjających ich powstawaniu (wystarczy przypomnieć sobie włoską sytuacją i ścisły związek, jaki łączył partią sprawującą władzą, Chrześcijańską Demokracją, hierarchią kościelną oraz szeroki i zróżnicowany świat katolicki), rozpowszechniają sią także inne prądy reformy religijnej, które mają na celu przebudzenie sumień wierzących lub nawrócenie ich, nie domagając sią od nich bezpośredniego zaangażowania w świat polityczny. Jest to pewnego rodzaju pietyzm katolicki, który uważa, iż może ożywić na nowo religijność wewnętrzną (religijność serca) w świetle odnowionej relacji bezpośredniej z biblijnymi źródłami wiary.

Mamy tutaj na myśli te spontaniczne grupy, która powstają w latach siedemdziesiątych i które możemy sklasyfikować jako w pełnym tego słowa znaczeniu ruchy przebudzenia biblijnego i odkrycia na nowo własnej tożsamości chrześcijańskiej (born-again).

Przykładem tego jest powstały w Hiszpanii w 1964 r. ruch ncokatechumenalny, który, co nie jest przypadkiem, rozwija sią bardzo szybko tuż po soborze, ruch ten bowiem odczytuje odnową soborową jako historyczną okazją do oddolnego odbudowania wspólnoty wierzących, wzywając dorosłych świeckich, aby wyszli z „letargu”, w jaki popadli. Jego założycielem jest Kiko Arguelo, który -jak sam opowiada - po okresie agnostycyzmu zbliża sią do wiary katolickiej i angażuje sią w pracą na rzecz wolontariatu społecznego wśród mieszkańców baraków na peryferiach Madrytu. Prostą, ale zarazem bardzo silnie oddziałującą ideą tego młodego Hiszpana można streścić w następujący sposób: sprawić, aby „uśpieni” katolicy odkryli na nowo Słowo objawione poprzez bezpośrednią lekturą tekstu świętego i opierając się na tym odkryciu powołać do istnienia prawdziwą wspólnotą wiary. Po spontanicznej fazie pierwszych grup, gromadzących się wokół niego, Arguelo tworzy drogę katechezy dla dorosłych, która ma krok po kroku doprowadzić ich do odzyskania pełnej tożsamości chrześcijańskiej. Formuła ta odniosła sukces, wspólnoty neokate-chumcnalnc bowiem rozpowszechniły się po całym świc-cie, a dokładniej w ponad pięćdziesięciu krajach. Podstawową ideą ożywiającą te wspólnoty jest postchrzciclna droga nawrócenia, proponowana tym wszystkim dorosłym, którzy odeszli od praktyk religijnych lub nigdy naprawdę w swoim wnętrzu nie żyli życiem chrześcijańskim, chyba że w pierwszym etapie dziecięcej socjalizacji. W centrum tej drogi stawia się odkrycie na nowo Słowa objawionego w tekstach świętych i w konsekwencji bezpośredni kontakt z nim. Poprzez długą drogę wtajemniczenia chrześcijańskiego, naznaczoną pośrednimi etapami i wyborami, grupa katechumenów określa na nowo sens wspólnoty chrześcijańskiej. Kryje się w tym

Współczesny fundamentalizm. ..10