Obraz0

§ 130. Miejscownik liczby mnogiej.

1) Stan wyjściowy

Deklinacja	Końcówka	Przykłady
-a-	-axi>	żen-axh, rQk-axb
-ja-	-axi>	duś-ax'b, gospodyń-axi>
-i-	-bX'b	kost-bxr>
-er-	-bxr>	mater-bxi>
-u-	-axb	svekrbv-ax^,b, xorQg'bv-axr>

2)    Zmiany na gruncie polskim

Końcówka-ach z dawnych tematów na -a- // -ja- szerzy się na pozostałe rzeczowniki. Obok niej w XV—XVI w. sporadycznie pojawiają się końcówki -ech *-bx?> tematów na -i-, -er-), np.: głębokościech, głowiech, postaciech, światłościech oraz -och z deklinacji męskiej (por. § 108), np.: głębokościoch, kaźnioch, krainoch, rękoch.

3)    Stan współczesny

W Ms l.mn. istnieje dziś jedna końcówka -ach.

Literatura

1.    KIGr: Rozdz. Fleksja, § 15—38.

2.    Kur: Cz. III. Rozdz. I, § 14, s. 124-—126.

3.    Rosp: Cz. III. Fleksja, § 28—31.

d) Różne zjawiska związane z rozwojem deklinacji rzeczowników

§131. Szczątki liczby podwójnej. W języku polskim odziedziczone z prasłowiańszczyzny formy liczby podwójnej zachowały się szczątkowo do połowy XVI w. najczęściej w połączeniu z dwa, oba, dwoje. Od najdawniejszych czasów były one wypierane przez formy liczby mnogiej.

Odmiana liczby podwójnej zrekonstruowana na podstawie zachowanych form wyglądała następująco:

112