Obraz"1

zdolności podatkowej podatników. Te wyznacza ogół ich

dochodów, a me tylko ich część desygnowana na zakup towarów i usług.

od odbiorcy środków pieniężnych

ki Podatki lokalne i podatki centralne

Wyodrębniając tego rodzaju podatki, stosujemy kryterium władztwa podatkowego* cm miejsca przeznaczenia wpływów z podatków. Jcfceli wpływy z podatków zasilają budżety gmin. to noszą one nazwę podatków lokalnych. W Polsce tylko gminy realizują wpływy z podatków. Nie realizują takich ■pływów powiaty i województwa. Jeśli wpływy z podatków zasilają budżet państwa, to nazywane one są podatkami centralnymi. Podział podatków na lokalne i centralne ma swoje umocowanie w ustawie o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (z 13 listopada 2003 r.). Zgodnie z nią, podatkami lokalnymi są:

—    podatek rolny od grantów.

—    podatek od nieruchomości.

—    podatek od środków transportowych.

podatek od czynności cywilnoprawnych.    J    ^

—    podatek leśny.

—    podatek rozliczany w formie karty podatkowe

—    podatek od spadków i darowizn.

—    podatek od posiadania psa

wliczamy:

ycznych?

wnypn.

Z kolei do podatków centralnych zaliczaj jmrlstrl od dochodów od osób fizycznyc: podarek od dochodów od osób prawnyołf VAT.    {

akcyzę,

podmek od gier.

jako uprawnienie (gminy, państwa) do

- mtalmus

6. Charakterystyka I ocena niektórych podatków

Sztuka opodatkowania polega na tym. by wyskubał gąi w taki sposób, by otrzymał jak najwięcej piór i jednocześnie usłyszeć jak najmniej syczenia (Jagi Baptiile Colbcrt - generalny doradca Ludwika XVI di. finansów we Francji, 1665-1669)

Utrzymując humorystyczny ton J.B. Colberta (wspomnianego wcześniej przedstawiciela merkantylizmu), należy uzupełnić jego myśli o stwierdzenie. Ze ważne jest w tej sztuce, oby skubana gęś przeżyła owo skubanie. Istotnie, skubiąc ją zbyt nadmiernie, w pewnym momencie możemy w ogóle nie słyszeć syczenia, co wcale nie musi oznaczać zrealizowania sztuki opodatkowania według J.B. Colberta. Teraz zupełnie poważnie pragnę przedstawić zasady wymiaru

6.1. Podatek rolny od gruntów

•pMaPCl s*K<?»5HW t\p*jło

tosĄoU* iAI< yrki'n r| a fg«i»i    rUc <cB

Podatek ten został wprowadzony ustawą z 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (DzU nr 94 z 1993 r.). Podatnikiem tego podatku jest osoba fizyczna, osoba prawna lub Jednostka organizacyjna niemąjąca osobowości prawnej, która jest właścicielem lub samoistnym posiadaczem gospodarstwa rolnego. Posiadaczem samoistnym jest ten. kto włada gospodarstwem w takim zakresie, jak czyni to właściciel, z zamiarem władania dla siebie. Nie będzie samoistnym posiadaczem gospodarstwa rolnego osoba władająca rzeczą w związku z zawarciem umowy najmu czy dzierżawy. Będzie nim natomiast osoba, która włada nieruchomością na podstawie umowy przeniesienia własności gospodarstwa zawartej bez zachowania formy aktu notarialnego. W przypadku samoistnego posiadacza gospodarstwa rolnego podmiotem zobowiązanym do zapłacenia podatku rolnego jest właściciel. Jeżeli powstają wątpliwości, kto jest właścicielem gospodarstwa rolnego, to wówczas podatek rolny jest wymierzany posiadaczowi samoistnemu. Podatnikami tego podatku oprócz wcześniej wymienionych są:

-    posiadacze gruntów wchodzących w skład gospodarstw rolnych stanowią, cych własność Skarbu Państwa lub gminy,

-    nadleśnictwa i jednostki organizacyjne Skarbu Państwa, faktycznie władające gruntami pozostającymi w zarządzie Lasów Państwowych oraz wchodzącymi w skład Zasobu Agencji Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwu.

-    dzierżawcy gruntów wchodzących w skład gospodarstw rolnych, które zostały wydzierżawione na podstawie przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników,

-    spółdzielnie produkcyjne.