Obraz'4

lutfdei takiej decyzji towarzyszyć będzie działanie wynikające z następującego ułamka:

_f MKl/E+Kp x

gdzae:

C —emerytura.

MKUE - Międzypokoleniowy Kapitał Uprawnień Emerytalnych.

Kp — kapitał początkowy (będzie naliczany tylko dla osób podlegających ubezpieczeniu w ramach starego systemu). x - średnie dalsze trwanie życia osoby na emeryturze

A zatem wydłużenie czasu pracy i opóźnienie przejścia na emeryturę przyczyni się do tego. iż ubezpieczony będzie zwiększał MKUE i jednocześnie zmniejszało się będzie jego trwanie życia na emeryturze Wobec tego tata* ubezpieczony otrzyma większe świadczenie emerytalne, jednakże mm on krótszą perspektywę jego otrzymywania. I odwrotnie, jeśli ubezpieczony podejmie decyzję o wcześniejszym przejściu na emeryturę, to wówczas jego świadczenie będzie niższe, ma on jednak teoretyczną szansę otrzymywać je w dłuższym okresie

Wróćmy do kapitału początkowego. Jego merytoryczny sens polega na tym. 2e obliczenie go ma odpowiadać składkom odprowadzanym przez ubezpieczonego na rzecz starego systemu. Przypomnijmy, że w starym systemie nie ewidencjonowano składek. Nie były one istotne dla wymiaru świadczeń. W nowej sytuacji, kiedy właśnie one współdecydują o wysokości świadczeń, należałoby je odtworzyć. Aby to uczynić, należy wcześniej obliczyć tzw. hipotetyczną emeryturę. Hipotetyczna emerytura jest tego rodzaju świadczeniem, które ubezpieczony otrzymałby w dniu wejścia w życic przepisów reformy, tj. na I stycznia 1999 r. Ustala się ją według fotmuły:

HE = 24% xBxp + (l.3% x PWEU, + (0.7% x WE)*, gdzie:

HE - hipotetyczna emerytura,

B    - kwota bazowa w II kwartale 1998 r. równa kwocie 1220,89 zł.

p - współczynniki spełnienia przez ubezpieczonego w dniu 1 stycznia

1999 r. warunków wiekowo-stażowych otrzymywania emerytury -

kobiety 60 lat i 20 lat pracy, mężczyźni 65 lat i 25 lat pracy.

PWE — wymiar emerytury w starym systemie, o, - liczba lat składkowych - lat aktywności zawodowej.

Oj — liczba lat nieskładkowych.

Istotne jest obliczenie współczynnika p. Ustala się go według nastaw* jąccj formuły:

J! wiek ubezpieczanego -18 staż ubezpieczanego —-    -' — “■ ■ - ■ x - ¹    ■

wymagany wiek - li    wymagany slot

Obliczmy wartość współczynnika p dla ubezpieczonej, która w dnia I stycznia 1999 r. miała 40 lat oraz 20-letni staż ubezpieczeniowy. Wówczas współczynnik p będzie wynosił:

p=l⁴°I^l*_x** =J552 = 0,72 = 72%

V 60-18 20

A zatem nasza ubezpieczona na dzień I stycznia 1999 r. spełniała *yr-nie wymagania wieku i stażu związane z otrzymaniem emerytury w 72%.

5. Założono, że poziom świadczeń wypłacanych z filaru I i z filaru II będzie niższy niż poprzednio przyjęta, na poziomie 36% stopa zastąpienia, toteż w ramach reformy systemu wprowadzono III filar - ubezpieczenie dobrowolne, kapitałowe, zarządzane przez prywatne instytucje fmansowo-ubez* pieczeniowe. III filar opiera się na ubezpieczeniach na życie z funduszem inwestycyjnym. III filar to także pracownicze programy emerytalne (PPE). Pracownicze Programy Emerytalne są formą zorganizowanego, grupowego oszczędzania na przyszłą emeryturę. Tworzenie PPE i uczestnictwo \y nich jest dobrowolne. Działające w ramach III filaru PPE mogą być prowadzone w jednej z czterech form.

Formy kapitałowe:

I) pracowniczy fundusz emerytalny;

2) umowa o wnoszenie przez pracodawcę składek pracowników do funduszu inwestycyjnego.

Formy ubezpieczeniowe:

3) umowa grupowego inwestycyjnego ubezpieczenia na życie pracowników z zakładem ubezpieczeń;

4) umowa grupowego inwestycyjnego ubezpieczenia na życie z towarzystwem ubezpieczeń, na podstawie której pracownicy stają się jego członkami.

Pracodawca w ramach wybranej formy PPE może podpisać umowę tylko z jedną instytucją finansową. W przypadku umowy o wnoszenie port pracodawcę składek pracowników do funduszu inwestycyjnego pracodiwcj może zawrzeć umowę z różnymi funduszami inwestycyjnymi, o ile są

ta