Obraz(1)

Leczenie nadciśnienia tętniczego

Nadciśnienie tętnicze jest czynnikiem zwiększającym ryzyko rozwoju choroby wieńcowej, miażdżycy, zawału mięśnia sercowego i udaru mózgu.

Farmakoterapia w oparciu o:

S diagnostykę ( ustalenie przyczyn)

S stan narządów wewnętrznych S współistniejące choroby S aktywność życiowa pacjenta

Oprócz leczenia farmakologicznego przestrzeganie zaleceń dotyczących-

•    trybu życia i stosowanych używek (zaprzestanie palenia papierosów i konsumpcji alkoholu)

•    redukcja ciężaru ciała,

•    dieta ubogosolna.

Podział wg WHO—ISH z 1999 roku:

1.    Nadciśnienie tętnicze I stopień

( ciśnienie skurczowe 140 —150mmHg i/lub rozkurczowe 90 — 99 mmHg,

2.    Nadciśnienie tętnicze II stopień ( umiarkowane )

( ciśnienie skurczowe - 160 - 179 mmHg i/lub rozkurczowe- 100 — 109 mmHg

3.    Nadciśnienie tętnicze III stopień ( ciężkie )

( ciśnienie skurczowe- większe lub równe 180 mmHg i/lub rozkurczowe większe lub równe 110 mmHg)

4.    Izolowane nadciśnienie tętnicze

(ciśnienie skurczowe powyżej 140 mmHg przy prawidłowych wartościach ciśnienia rozkurczowego ( mniejsze niż 90 mmHg)

W przypadkach nadciśnienia łagodnego i umiarkowanego zwykle rozpoczyna się leczenie od monoterapii jednym z podstawowych leków przeciwnadciśnieniowych.

Przy braku skuteczności leczenia, wskazana staje się politerapia.

U osób w starszym wieku dąży się do obniżenia ciśnienia poniżej 140/90 mmHg.

W przypadku współistnienia cukrzycy zaleca się obniżenie ciśnienia tętniczego poniżej 130/85mmHg.

W oparciu o wytyczne Światowej Organizacji Zdrowia do leków podstawowych w monoterapii nadciśnienia tętniczego zakwalifikowano ^:

•    leki moczopędne ( głównie tiazydy i tiazydopodobne)

•    leki (3— adrenolityczne

•    leki blokujące kanał wapniowy

•    inhibitory konwertazy angiotensynowej

•    leki a-l adrenolityczne

•    antagoniści receptora angiotensyny II

Leki moczopędne

Podstawowa grupa leków w mono i politerapń nadciśnienia tętniczego.

Korzystne działanie u pacjentów w starszym wieku z objawami niewydolności krążenia lub zwolnioną pracą serca, retencją wody i sodu oraz objawami przewodnienia.

W przypadku współistniejącej niewydolności nerek diuretyki pętlowe stanowią leki I wyboru.

Tiazydy i leki tiazydopodobne    {

Mechanizm działania moczopędnego.

Działanie diuretyczne polega na hamowaniu reabsorpcji jonów Na⁺ oraz wody i zwiększone ich wydalanie z moczem. Wzmożona wymiana jonów Na na kationy potasowe doprowadza to do zwiększonej utraty jonów potasu z moczem i rozwijającej się stopniowo hipokaliemii.

Działania niepożądane.

Dłużej stosowane wywołują hipokalemię, hipomagnezemię, hiperkalcemię, zasadowicę metaboliczną hiperglikemię oraz hiperlipidemię (wzrost cholesterolu całkowitego, frakcji LDL i trójglicerydów). Dość częstym objawem niepożądanym występującym u mężczyzn jest impotencja.

1