opracowanie tlowia3

Kyt . 2/. ropi.iwni. Kiwany tost mięśnia pośladkowego wielkiego na stopień 4 i 5. Badanie z pozycji wyjściowej w zgięci-' stawu biodrowego do kąta 90° przy jednoczesnym u-gięciu stawu kolanov. < go stwarza mięśniowi pośladkowemu wielkiemu najlepsze warunki do selektywm*-go działaniu. Prawidłowa stabilizacja i opór przyłożony na długiej dźwigni uda to dalsze dwa warunki poprawnego testowania.

daniach. W związku z lym przy pierwszym badaniu należy długość dźwigni zmierzyć i zapisać w dokumentacji (ryc. 27).

Badanie w omawianych stopniach jest subiektywne, podobnie jak przy stopniu 0 i 1.

Stabilizacja. Jest tg składową badania, która powinna w sposób możliwie pełny zapewnić selektywność funkcji testowanego zespołu mięśniowego, zwiększając tym samym rzetelność pomiaru. Wybór rodzaju stabilizacji zależy od następujących czynników:

a) stawu, w którym zachodzi ruch,

* b) wielkości siły mięśni testowanych,

c)    inasy ciała, którą trzeba stabilizować.

d)    oprzyrządowania i wyposażenia, którym się dysponuje w pokoju badań.

Stosowane rodzaje stabilizacji to:

Za pomocą rąk badającego. Stosowany jest przy testowaniu lżejszych części ciała, np. kończyna górna i goleń. Praktyczny, nic absorbuje czasu, wymaga jedynie pewne j wprawy.

Za pomocą podwieszki lub skórzanych pasów do podłoża. Sposób bardziej czasochłonny, nic dający gwarancji pełnej stabilizacji. Szczególnie zawodny przy pozycjach wyjściowych w leżeniu bokiem, kiedy np. przy testowaniu ruchów w stawie biodrowym podwieszkn stabilizująca umieszczona jest na miednicy i odprowadzona do brzegów stołu. Zostawia to duże, puste przestrzenie między tułowiem, podłożem i stabilizującą podwieszką. Nawet wypełnienie tych przestrzeni zrolowanym kocom, czy specjalnym wałkiem, może powodować zmiany pozycji, a przez to zalałszowanie wyniku pomiaru. Stabilizację tę można stosować przy osłabionej sile mięśniowej (stopień 2) i w odpowiednich pozycjach wyjściowych, np. leżąc tyłem lub przodem, bo wtedy przestrzenie „martwe" są mniejsze.

Za pomocą pozycji ulożeniowych. Dotyczy to wyłącznie ruchów w obrębie stawów biodrowych, których spójnym łącznikiem jest miednica. Ustawienie jednej kończyny w kontrruchu do testowanego, w skrajnej pozycji jeżeli idzie o zakres ruchu, stabilizuje idealnie miednicę i uniemożliwia wspomaganie testowanej czynności. Na przykład przy testowaniu ruchu odwiedzenia kończyny w prawym stawie biodrowym lewą kończynę należy ustawić w maksymalnym odwiedzeniu w płaszczyźnie czołowej. W takiej sytuacji lunkcjonalnoj mięśnie hnrznei <cianv tułowia no stronie lewej nie będą mogły poprzez inie-

kończyny dolnej w prawym stawie biodrowym na sto-pień 2. Należy zwrócić uwagę na stabilizacje przez pozycje. tzn, przez odwiedzenie lewej | ni-•    j|

kończyny doln j Ten bar-ilzo dobry sposób stuhiltza-c ji przez koturnie ii j.->t możliwy tylko w przypadku testowania (i ćwiczenia) w obrębie stawów biodrowych

Każdy sposób, poza opisanymi, jest dobry, jeżeli możliwie pełnie unieruchomią bliższy, nie testowany odcinek ciała, nie ogranicza badanego ruchu, nie powoduje bólu i ucisku w testowanych zespołach dynamicznych.

Dokumentacja. Opanowanie choroby Heinoyo-Medina zmniejszyło znacznie liczbo, przypadków z rozległymi porażeniami wiotkimi i w związku z tym ni* ma potrzeby prowadzenia pełnej dokumentacji dotyczącej całego układu mięśniowego. Wycinkowo jednak w Lej dokumentacji milczy wykorzystać dane dotyczące samej choroby. Istotnym czynnikiem obiektywizującym badanie jest warunek, by kolejne sprawdziany u tego samego pacjenta były wykonywane przez tego samego badającego.

Częstotliwość badań zależy od stopnia osłabienia siły. Im ubytki siły większe tym częściej należy sprawdzać ich zmniejszenie się. szczególnie kiedy od wyników testu zależy wielkość obciążeń treningowych. Przyrost siły przy dużych zanikach postępuje przy prawidłowo prowadzonym treningu niezwykle szybko i może dochodzić do 350% w ciągu tygodnia. Jasne jest. że wielkość obciążeń treningowych musi podążać za przyrostem siły i dlatego badania testowe należy w takich przypadkach powtarzać co 3—4 dni.

Każde następne badanie powinno być powtórzeniem poprzedniego. Dotyczy to wszystkich składowych, takich jak pomieszczenie, pora dnia, rodzaj obciążenia. stabilizacja. Dane te umykają szybko z pamięci i dlatego warto je odnotować w karcie badania.

Przy testowaniu z oporem zewnętrznym należy określić i zapisać w dokumentacji długość dźwigni, na jakiej opór był przykładany, i w kolejnych pomiarach uwzględnić tę samą wartość.

Testować należy porównawczo obie kończyny, wykorzystując zdrową jako wzorzec do porównania. Dlatego dokumentacja powinna uwzględniać lewą i prawą kończynę lub połowę ciała.

Reasumując, karta badania musi być przygotowana przy przyjęciu pacjenta do szpitala. Musi uwzględniać wymienione wyżej pozycje, liczbę badanych mięśni oraz przewidywaną liczbę badań. Po wypisaniu należy ją dołączyć do ogólnej karty kinezyterapii lub historii choroby; bodzie cennym uzupełnieniem określającym przebieg leczenia. Powszechnie stosowane kserografy umożliwiają drukowanie lormularzy o dowolnej, potrzebnej liczbie pozycji.

Dynamometryczna ocena siły mięśniowe). Nowoczesno metody ćwiczeń czynnych oporowych i treningu oporowego, wchodzące w skład kinezyterapii miejscowej i ogólnej, wymagają precyzyjnego określenia wielkości siły roz-