P1010430

Dziewico! wtiócce wróciłem w te strony. Chciałem sę b»mi nacieszyć twojemfc Jb gdzież twój Sofirn? gdzież twój uhibkmy? Cr jeszcze jesteś szczęśliwą na namT

- -Mój łuby', rzekła, -na piaskach spoczywa, A wiatr pustyni jego ciałem miota;

Lecz skoro pierwsza błyśnie gwiazda złota. Dusza się jego od dała odrywa,

Ty nie wiesz! nie wiesz! jakem ja szczęśliwa! Jego duch w niebios niesiony błękicie. Przebywa do mnie. odzywa się w duszy.

A dusza jego zgaduje przybycie.¹

Gdy nic milczenia nocy nie poruszy;

Gdy nawet serca, co wzruszone bije.

Zanadto głośnem wydaje się bicie:

On znowu przy mnie. znowu dla mnie żyje.

Nie są to zmysłów znikome utwory,

Jago tu czuję - widzę - on ponury!

Lekki, jak z mglistej utworzony chmury,

Obrany w tęczy złociste kolory.

Jego głos. długie i długie godziny.

Jak szmer fontanny duszę mi zachwyca;

A gdy ustami dotknie lekko lica.

Zda się. że spadły kwieciste jaśminy.

Focćm się zbliża i krwi krople pije.

Ciężkie rozpaczy wydając westchnienie;

A kiedy od niej błyśnie i odżyje.

Gdy w nim już krążą mojej krwi strumienie, Widzę z rozkoszą, jak źródło wysycha.

On z piersi moich chwyta wątłe tchnienie,

I sam z rozkoszą tein tchnieniem oddycha;

Na chwilę moje zatrzymuje serce,

I jego serce zaczyna bić z cicha;

Z oczu mi bierze po światła iskierce.

I jego oko rym się ogniem pałi;

Z Bc mych pożycza jasnego szkarłatu.

! jego lice bierze blask korali.

Cały rozkwita podobny do króto.

A gdy on smutny wini los i adie Serca Solima zachwycona bśdem-Słucham uderzeń, szczęśliwa iak w niebie'

Że Sołim jeszcze żyje mojćm życiem Wśród nocy w całej piękności i sOe.

Błyszczy, jak niegdyś błyszczał w szczęścia ducie; Lecz skoro pierwsze promienie porania. Oświćcą niebo w mgły różane strojne.

Próżno go tułi do łona kochanka.

On drży i zwraca oczy niespokojne,

I coraz gaśnie i coraz biednieje;

I tak jak księżyc, kiedy słońce zoczy.

Blednie i we mgłach topi się i mroczy.

Tak Sołim w mgły gę błękitu rozwieje’.

Więc jeszcze szczęścia usnułaś budtwdę? Zniszczę ją! Sołim do ciebie nie wróci Znalazłem trupa i uciąłem głowę.

Upiór mogiły stepów me porzuci.

Teraz dziewica cienia nie zobaczy,

Na próżno czeka każdego wieczora;

¹ Obraz, który tu następuje, jest oparty na podaniu wsdtod-niem. że upiory wracając na świat, pija krew i dręczą osoby, które niegdyś kochali za życia. Arabowie zaradzają powrót owi na świar upiora, ucinając zmarłemu głowę.

I miała umrzeć w objęciach upiora. Przeze mnie - tylko umarła - z rozpaczy—

Dalej, wielbłądzie! tak pusto dokoła. Czy już na ziemi szczęśliwych nie stało? Żaden jęk do mnie w pustyni nie woła. Tylko sęp krąży nad samotną skałą,

I głośno bije skrzydłami czarnemL Szczęśliwszych nie ma ode mnie na zienn.