P1010437

Wszyscy patrzyli na niego w przerażeniu. Tymczasem ów człowiek zbliżał się do nas coraz bardziej. Był to wysoki starzec z białymi wąsami, z twarzą bladą i surową; poruszał się z trudem, opierając na lasce. W miarę tego, jak się zbliżał, Jerzy stawał się coraz bardziej ponury. Starzec podszedł do nas, przystanął i obrzucił rodzinę swą spojrzeniem jakby nic niewidzących oczu - tak były wyblakłe i zapadnięte.

-    Cóż to - powiedział - nikt nie wstaje na moje spotkanie? Czemuż to wszyscy milczycie? Czyż nie widzicie, żem ranny?

Wówczas spostrzegłem, że starzec ma cały lewy bok we krwi.

-    Podtrzymaj no ojca - powiedziałem do Jerzego - a ty, Zdenko, napoiłabyś go czymś, wszak lada chwila może upaść.

-    Ojcze - wyrzekł Jerzy, zbliżając się do Gorczy - pokaż swoją ranę, znam się na tym, opatrzę ją...

Dotknął tylko jego ubrania, lecz starzec odepchnął go szorstko i schwycił się za bok.

-    Zostaw, jak nie umiesz, boli mnie!

-    Ależ ty w serce ranny jesteś! - zawołał Jerzy i zbladł jak śmierć. - Prędzej, prędzej, rozbieraj się, słyszysz?

Starzec nagle wyprostował się jak długi.

-    Strzeż się - powiedział głuchym głosem - jeżeli mnie dotkniesz, przeklnę cię! Piotr stanął między ojcem a Jerzym.

i Zostaw go - powiedział - widzisz przecie, że cierpi.

-    Nie sprzeciwiaj mu się - odezwała się żona - wszak wiesz, że tego nie znosił.

W tej samej chwili zobaczyliśmy w obłoku kurzu stado powracające z pastwiska. Pies, który towarzyszył stadu, czy to nie poznał starca, czy też z jakiegoś innego powodu, skoro tylko ujrzał Gorczę, zatrzymał się, najeżył cały i zaczął wyć, jakby mu się coś zamajaczyło.

-    Co się temu psu stało? — zapytał starzec tonem jeszcze bardziej gniewnym. - Co to ma wszystko znaczyć? Czyżbym w ciągu dziesięciu dni nieobecności tak się zmienił, że mnie własny pies nie poznaje?

-    Słyszysz? - powiedział Jerzy do swej żony.

-    A co?

-    Sam mówi, że dziesięć dni minęło.

-    Ależ nie, przecie w terminie wrócił!

-    Dobrze, dobrze, sam już wiem, co robić.

Pies nie przestawał wyć.

-    Zastrzelić go! - krzyknął Gorcza. - To rozkaz, słyszycie!