P1010814

16 maja. [...] Łagodne światło księżyca działało kojąco, a daleki widok łudził mnie rozkosznie omamem wolności. Nie zamierzałem wracać tej nocy do ciemnych, pełnych koszmarów komnat, ale chciałem spać tu, gdzie przed laty siedziały zapewne kobiety z zaniku, śpiewały i oddawały się lenistwu, czekając z sercami ściśniętymi tęsknotą na powrót swoich mężczyzn, którzy walczyli gdzieś na okrutnych wojnach. Z kąta wyciągnąłem sobie duży szezlong i postawiłem go tak, bym leżąc, mógł delektować się wspaniałym widokiem na południe i wschód; potem, nie myśląc już o niczym i nie zważając na grubą warstwę kurzu, ułożyłem się do snu.

Przypuszczam, że istotnie zasnąłem; mam przynajmniej taką nadzieję, ale boję się, że jednak było inaczej, gdyż to, co nastąpiło potem, było tak rzeczywiste, tak zastraszająco naturalne, że teraz; w pełnym, wesołym świetle poranka, nie mogę uwierzyć, iż to wszystko tylko mi się przyśniło.

Nie byłem sam, ale znajdowałem się w tym samym pokoju, zupełnie niezmienionym, dokładnie w takim stanie, w jakim zastałem go, wchodząc; wzdłuż podłogi mogłem dostrzec w zbieranej przez długie lata warstwie kurzu moje własne ślady. W świetle księżyca naprzeciw mnie stały trzy kobiety - damy, sądząc z ich ubioru i zachowania. Zarazem jednak zdawało mi się znów, że śnię, gdyż nie rzucały one cieni, a blask księżyca przeświecał przez ich ciała. Zbliżyły się do mnie, przypatrywały mi się przez chwilę, a potem poszeptały między sobą. Dwie były ciemnowłose i miały wysokie, orle nosy, tak jak hrabia, i wielkie, przenikliwe, czarne oczy, które w bladym świetle księżyca wyglądały prawie tak, jakby były czerwone. Trzecia była śliczna, tak śliczna, jak tylko można sobie wyobrazić, z gęstymi, złotymi lokami i oczami jak jasne szafiry. Wydawało mi się, że znam skądś jej twarz, ale nie było dla mnie jasne, skąd. Może z jakiegoś przeżytego we śnie niebezpieczeństwa. Wszystkie trzy miały olśniewająco białe zęby, które błyszczały jak perły spomiędzy rubinu ich lubieżnych warg. Było w nich coś, co sprawiało, że czułem się nieswojo; pragnąłem ich i jednocześnie odczuwałem śmiertelny strach. W sercu czułem dziką, palącą żądzę, by zechciały pocałować mnie tymi czerwonymi wargami. Nie odnotowuję tego chętnie, bo może kiedyś Mina będzie czytać te linijki i sprawią jej one ból, ale taka jest prawda. Szeptały między sobą i śmiały się potem srebrzystym, dźwięcznym śmiechem, który brzmiał jednak tak twardo, że niemal niemożliwością było uwierzyć, iż te metaliczne dźwięki dobywają się z delikatnych, ludzkich ust. Były niczym nieznośny, przenikliwy ton, jaki wytwarza się, gdy pocieramy brzeg szklanki z wodą. Piękna dziewczyna wstrząsnęła kokieteryjnie swymi lokami, dwie pozostałe popychały ją ku mnie. Jedna z nich powiedziała: - Podejdź, jesteś pierwsza, a po tobie kolej na nas. Masz prawo zacząć.