PICT5712

METALURGIA W XVI WIEKU 165

Ssssssssśs

Ryc. 12. Piec do prażenia odpadów miedzi po procesie oddzielania metali szlachetnych A — podniesione drzwi pieca i B — drągi C — grabie dwuząbnei D — kleszcze i fi — zbiornik z wodą

Według Oe re metalllca, s. 426

składającą się z pyłu węglowego (1 część), marglu (1 część) i drobnego piasku rzecznego (3 części). Zaprawę posypywano pyłem węglowym i mocno ubijano, po czym powlekano warstewką zwilżonego popiołu. Wymiary zaprawy zależały od czystości przetapianej miedzi. Gdy była ona stosunkowo mało zanieczyszczona, zaprawa miała 2 stopy średnicy i 1 stopę głębokości; jeśli miedź była bardzo zanieczyszczona, średnica zaprawy wynosiła 1 łokieć, a głębokość — 2 dłonie.

Wsad, zależnie od jakości miedzi, ważył 2—3Yi cetnarów, a niekiedy nawet 6 cetnarów. Po stopieniu metalu następował proces wypalania mniej szlachetnych domieszek. Zależnie od ilości zanieczyszczeń rafinacja trwała 2—3 godzin.