pionizacja4

Dobierając odpowiedni krok, bierze się pod uwagę następujące czynniki:

-    stan ogóiny pacjenta (siłę, koordynację, równowagę),

-    cel zastosowanych pomocy (odciążenie, stabilizacja),

-    ekonomikę chodu (kroki o mniejszej liczbie taktów pozwalają na szybsze poruszanie się),

-    bliskość z wzorcem chodu fizjologicznego.

-    u osób w podeszłym wieku oraz w stanach pourazowych i/lub zwyrodnieniowych zalecane jest stosowanie jednej kuli lub laski; jeśli pomoce mają stanowić jedynie dodatkowy punkt podparcia w celu zwiększenia poczucia bezpieczeństwa, trzymane są w silniejszej ręce, natomiast, gdy mają zapewnić odciążenie, stabilizację i prawidłowość poszczególnych faz chodu, trzymane są zazwyczaj po stronie zdrowej.

Rodzaje chodu o kulach:

1)    chód kangurowy (odmiana chodu dwutaktowego) - najpierw przesuwa się do przodu jednocześnie dwie kule, a następnie dwie KKD (lub jedną KD przy amputacji jednostronnej); jest on dość szybki i stosowany przez chorych z porażeniem KKD i częściowo mm. tułowia, którym trudność sprawia wykonanie wykroku;

2)    chód dwutaktowy - wysuwa się do przodu jedną kulę i jednocześnie jedną KD (po przeciwnej stronie do wysuwanej kuli), a następnie drugą kulę i drugą KD;

3)    chód trzytaktowy - wysuwa się do przodu obie kule, a następnie jedną KD, a potem drugą KD lub wysuwa się jedną kulę, potem drugą, a następnie obie KKD razem;

4)    chód czterotaktowy - wysuwa się do przodu jedną kulę, nastgpnie jarzec i w ległą KD, potem drugą

kulę, a następnie drugą KD; ¹......^"j ^,Vi,ifhi jniego należy rozpocząć

naukę chodzenia o kulach; jest dość wolny

Nauka padania:

-    u osób, u których nie przewiduje się opanowania samodzielnego chodzenia, przy czym muszą one posiadać odpowiedni stopień sprawności fizycznej wynikający ze stosownego wieku;

-    niekontrolowany upadek może mieć groźne następstwa, dlatego od momentu opuszczenia barierek należy u ww. osób prowadzić naukę padania;

Zasady bezpiecznego padania:

1)    nie bronić się przed upadkiem za wszelką cenę;

2)    w momencie zachwiania równowagi od razu odrzucić kule (do tyłu i w bok);

3)    każdy upadek starać się kontrolować tak , by „wylądować” w leżeniu przodem; w tym celu trzeba wykonać w trakcie początkowej fazy padania ćwierćobrót lub półobrót;

4)    siłę uderzenia o podłoże amortyzować przez ugięcie stawów łokciowych przy odpowiednio ustawionych na podłożu dłoniach;

5)    samodzielnie wstawać z pozycji leżąc przodem przez unoszenie miednicy i „cofanie” się na kkg; podczas tej czynności stawy kolanowe powinny być wyprostowane, a stopy umiejscowione przy ścianie; przed tym trzeba zbliżyć do siebie kule i wspierając się na nich przejść do pozycji stojącej.

Naukę padania rozpoczyna się od zadań łatwiejszych (stopniowanie trudności):

1)    opad o prostym tułowiu na ścianę, na kończyny górne, z niewielkim początkowo odchyleniem od pionu; stopniowo kąt odchylenia zwiększa się odsuwając pacjenta od ściany, przy której ćwiczy;

2)    upadek na kilka warstw materacy gimnastycznych na kkg;

3)    upadek w przód na pojedynczy materac;

4)    upadek w przód, na twarde podłoże; moment upadku wybiera sam ćwiczący;

5)    upadki ze zmianą kierunku ciała w trakcie wykonywania tej czynności;

6)    upadki z wyborem momentu utraty równowagi przez fizjoterapeutę w wiadomym kierunku;

7)    upadki niespodziewane - pchnięcie przez fizjoterapeutę w niewiadomym dla pacjenta kierunku.

Nauka wstawania:

-    sposób jest uzależniony od tego, czy pacjent jest w stanie przyjąć klęk jednonóż;

-    aby się podnieść, trzeba najpierw przejść do klęku i wspierając się na kulach (wspinając się po nich), przyjąć pozycję stojącą;

-    gdy pozycja klęczna jest niemożliwa do przyjęcia, wówczas w leżeniu na brzuchu należy unieść miednicę i podpierając się na kończynach górnych ( przy jednocześnie wyprostowanych stawach kolanowych), przemieścić się w kierunku ściany lub krawężnika tak, by zablokować w ten sposób stopy; kule muszą być w zasięgu rąk, by z pozycji czworacznej można było przejść do stojącej, wspierając się na kulach.