pkm osinski
69

33fi 6 Sprzęgła

Sprzęgło tarczowe składa się * dwóch tarcz umieszczonych na czopach wałów i dociśniętych do sichic płaszczyznami czołowymi (rys, 6.3, 6.4). Tarcze osadzone tą

Ryt. 6.3. Sprzęgło tarczowe z obrzeżami ochronnymi

Ry» ft4. Spnę|to tarczowe b« obrzeży ochronnych

i sg, _    __

iu wałach skurczowo, na stożek, za pomocą wpustów lub wielowypustów. Pff uudkowauui tarcz dłuży wytoczenie na czołowych płaszczyznach tarcz. W tym przypadku rozl»c«nic taro wymaga ich odsunięciu. Dla uniknięcia lego stosuje sit

czasami dwudzielną przekładkę środkującą (rys 6.5) Tarcze wykonuje cię za staliwa LH4S0 lub stali St5, rzadziej z żeliwa Z1200.

iRys. 6.S. Sprzęgło tarczowe z wkładkę środkującą: I — tarcze, 3 — wkładka

Rys. 6,6. Kołnierze stałe: a) odkute łącznie z walem, b) spawane, o) osadzone skurczowo

Czasem, zamiast oddzielnych tarcz wykonuje się kołnierze stale odkute, przy-spawane lub osadzone skurczowo na czopach wałów (rys. 6.6). Takie połączenie kołnierzowe ma te same cechy co połączenie sprzęgiem tarczowym.

Sprzęgło tarczowe konstruujemy przy założeniu, że moment skręcający jest przenoszony przez tarcie między płaszczyznami czołowymi tarcz. W celu uzyskania koniecznej siły tarcia należy zaciskać tarczę śrubami z odpowiednią siłą P,- Siła tarcia

(6.4)

T = P„H

i powinna być równa sile, wynikającej z momentu obrotowego M.. Zakładając, że siła ta jest przyłożona na obwodzie koła o średnicy D„ otrzymamy równanie

(6.5)

gdzie n = 0,1 -ł- 0.2, z — liczba śrub na obwodzie kola. Stąd siła przypadająca na jedną śrubę

(W

6.2. Sprzęgła samonastawne

Sprzęgła samonastawne umożliwiają łączenie walów w przypadku niedokładnego wzajemnego usytuowania ich osi. Mogą to być przesunięciu osiowe (rys. o.7u), promieniowe (rys. 6.7b) albo kątowe (rys. 6.7c). Samonastawność uzyskuje się przez luźne łączenie elementów sprzęgła umożliwiające ich wzajemne ruchy Jako przykład sprzęgieł umożliwiających tylko przemieszczenia osiowe można w> kazać sprzęgłu