polski ubior2

144. Mieszczka warszawska W kapeluszu ze wstążkami

Pod koniec panowania Augusta III zaczęły się znowu pojawiać kornety, których kształty jednak różniły się od icłi form wcześniejszych. Tym razem byty one wielkie, „najeżone na drutach’*, a dla ciepła i wygody wkładano pod nie małe, przeszywane, płócienne czapeczki (fot. 86). Najpiękniejsze kornety z gazy, muślinu i koronek wyrabiano w Warszawie. Jak sygnalizuje J. Kitowicz, „każdy mąż stanu tam przebywający musiał przywozić je... stamtąd swojej żonic“. X innych nakryć głowy wymienić należy modne od lat osiemdziesiątych kapelusze, które wyrabiano z białej słomki, gazy, kitajki i koronek, obficie zdobiąc piórami, aksamitkami i wstążkami (rys. 144), oraz kwefy i przesadnie wysokie szeniony.

Kobiety nosiły obuwie o formach znacznie bardziej zróżnicowanych niż buty męskie. Nii początku wieku najelegantsze kobiety zakładały obuwie „irchowe, malowane w kwiaty". Po nich nastała moda na buty „czarne zamszowe, ozdabiane pręgą na trzy palce szeroką, od wierzchu aż do palców srebrem lub złotem haftowaną". Kitowicz zwraca uwagę, iż proste „szlachcianki i wiejskie kobiety zażywały trzewika czarnego, gładkiego, skórzanego, a niektóre w błotne i zimowe czasy bucików upiętych z cholewami pod kolana, na klocku cienkim, tak jak u trzewika". Pisze również o używaniu przez Podlasianki i Lubli-nianki „buciąt i trzewików żółtych i czerwonych", a przez chłopki „butów krojem męskim z podkówkami".

Około roku 1750 zaczęty pojawiać się różnokolorowe „trzewiki bła-watne", wykonywane z tkanin używanych na suknie, a w'ięc najczęściej z atłasów, tafty, rypsów, czasem z brokatów. Ozdobą tych eleganckich bucików byty srebrne klamry przyozdabiane kryształem górskim lub jego szklaną imitacją umieszczaną na przodzic pantofelka, celem pozornego zmniejszenia stopy. Jak stwierdza Kitowicz: „te trzewiki nagle rozszerzyły się po całej płci białej, tak szlacheckiej, jak i miejskiej kondycji, już ani szynkarki, ani kucharki, ani młodszej czyli pokojowej dziewczyny nie obaczył, tylko w bławatnym trzewiku... najlichszego szurgota nie widać było w innym trzewiku tylko bławatnym, choć przydeptanym i ziewającym". Skórzane obuwie nieco bardzkj tylko wydłużone i zaopatrzone w niższe i szersze obcasy powróciło do łask dopiero w latach osiemdziesiątych. Przez

122