przewodnikPoPakiecieR5

262 gRmfihi

262 gRmfihi

SuiMi

sowaniu zbioru punktów, któreś punkty (np. obserwacje odstające) zwracają naszą uwagę i chcielibyśmy sprawdzić, co to za punkty. Właśnie do takich zastosowań służy funkcja identifyO. Deklaracja tej funkcji jest następująca:

identify(x, y-NULL, labels=seq_along(x), pos=FALSE, n=length(x), plot“TRUE, atpen=FALSE, offset=0.5, tolerance=0.25, ...)

Argumenty x i y powinny odpowiadać podobnym argumentom w funkcji plot() użytym do narysowania tych punktów (funkcja identifyO nie rysuje tych punktów, ale musi wiedzieć gdzie one są). Argument labels określa identyfikatory kolejnych punktów (domyślnie są to indeksy tych punktów). Argument pos określa, czy poza indeksami zwrócona mają być też pozycje tych punktów. Argument n określa maksymalną liczbę punktów, które będą odczytane (nie można wskazać dwukrotnie tego samego punktu!). Argument plot określa, czy w przypadku kliknięcia w punkt na rysunku ma być wypisany jego indeks. Argument tolerance określa w jakiej odległości (w calach) od kliknięcia ma być identyfikowany punkt.

Poniżej przedstawiamy przykładowe wywołanie tej funkcji.

' "

x - runif(50) y = runif(50) plot(x, y)

identify(x, y, labels=paste("punkt", 1:50))

4.3.12 Elementy wykresu

Każdy wykres graficzny ma pewne wyróżnione elementy, które można modyfikować bez względu na zawartość i interpretacje samego wykresu. Do tych elementów należy tytuł wykresu, podtytuł wykresu, opisy osi, same asie itp.

Większość z tych elementów możemy modyfikować na dwa sposoby: modyfikując odpowiedni argument funkcji graficznej lub korzystając z funkcji, która dorysuje dany element wykresu. Przykładowo, aby ustawić tytuł wykresu możemy zmodyfikować argument main funkcji graficznej lub też wykorzystać do tego funkcję title(graphics).

0 komenda

boxplot(raorm(100), maln”"Taki sobie boxplot")    :    » '

0 ma taki sam efekt jak

boxplot(rnora(100))

title( main="Taki Bobie boxplot'')    : , .    ^

Standardowe elementy wykresu można modyfikować argumentami:

•    Argument main określa tytuł wykresu. Standardowo rysowany ponad wykresem pogrubioną czcionką.

•    Argument sub określa podtytuł. Standardowo rysowany poniżej wykresu..

•    Argur;ient. xlab określa etykietę osi X wykresu.

•    Argument ylab określa etykietę osi Y wykresu.

Te elementy można dorysować korzystając z funkcji title O lub axis (graphics). Do wykreśli można dorysować też tekst w dowolnym miejscu, korzystając z funkcji:

•    Funkcja mtext() - do umieszczania tekstu na marginesach wykresu (poza główną ramką). Mamy możliwość określenia gdzie napis będzie umieszczony (argumenty linę i side) oraz pod jakim kątem (argument las).

•    Funkcja text O - do umieszczanie tekstu wewnątrz wykresu (wewnątrz głównej ramki). Ftównież manny możliwość określenia gdzie napis będzie umieszczony (argumenty x i y) oraz pod jakim kątem (argument srt).

4.3.13 Wiele wykresów na ekranie/na jednym rysunku

Domyślnie w oknie graficznym rysowany jest jeden wykres. Jest jednak kilka sposobów' umożliwiających wyświetlenie wielu wykresów na jednym rysunku. Poniżej omówimy dwa przykładowe. Osoby chcące poznać inne sposoby wyśwdetlania wielu wykresów powinny zapoznać się z dokumentacją funkcji split. screen(graphics), opisem pakietu grid lub też przejrzeć pozycję [33].

4.3.13.1 Równomierna siatka wykresów

Do umieszczenia wykresów w równomiernej siatce o k kolumnach i w wierszach można wykorzystać parametry mfrow lub mf col. Obu używa się podobnie:

c(w,k))

c(w,k))

par(mfrow par(mfcol

Różnica pomiędzy tymi parametrami polega na tym, że po użyciu parametru mfrow kolejne wykresy umieszczane są w kolejnych komórkach w wierszuj czyli rysowane są z lewej do praw’ej a używając mf col wykresy umieszczane są W kolejnych komórkach z góry na dól. Po wypełnieniu całej siatki wykresów narysowanie kolejnego powoduje zmazanie wszystkich wykresów i umieszczenie nowego w lewym górnym rogu rysunku.

4.3.13.2 Nierównomierna siatka wykresów

Do rysowania wykresów rozmieszczonych w nieregularnej siatce można wykorzystać funkcję layout (graphics). Deklaracja tej funkcji przedstawiona jest poniżej:

layoutCmat, widths=rep(l,ncol(mat)), heights=rep(l.nrow(mat)), respect=F)

Argument mat powinien wskazywać macierz, której elementami są liczby naturalne. Liczby te określają obszary w macierzy, w których będą rysowane kolejne wykresy (określają też kolejność, w jakiej rysowanie będą wykresy). Jeżeli sąsiednie komórki macierzy zawierają ten sam indeks, to wykres będzie narysowany w obszarze określonym przez połączenie komórek o wspólnych indeksach (patrz przykład poniżej). Parametry widths i heights pozwalają na określenie proporcji pomiędzy rozmiarami poszczególnych wierszy i/lub kolumn. Parametr respect pozwala wymusić proporcjonalne rozmiary wierszy i kolumn (innymi słowy, jeżeli respect-TRUE, to widths i heights będą w tych samych fizycznych jednostkach). Rysunki 4.38-4.37 są wykonane przy układzie wykresów opisanym następującym poleceniem: