rosliny7

Gatunek: Hydrangea petiolaris Siebold et Zucc. (Hydrangea anomala ssp. petiolaris E.M.McCIint.) - hortensja pnąca

Występowanie: Japonia. Tajwan i Korea; w lasach.

Wzrost. Pnącze płożące po ziemi i wspinające się po drzewach lub murai li za pomocą korzeni przybyszowych. Przy drzewach lub murach wyrasta rln 10-15 (20) m; rosnąc bez podpór, tworzą gęste krzewy nawet do 1-1,5 m wysokości. Wzrost początkowo wolny. Żyje do kilkudziesięciu lat.

Kora. Początkowo czerwonawobrązowa, lekko błyszcząca. Na grubych ga tęziach złuszcza się warstwami.

Liście. Szerokojajowate lub okrągławe, ogonki liściowe bardzo długi' szczególnie na krótkopędach. Wczesny rozwój wiosną. Jesienią żółte. Kwiaty. Białe, dwojakiego rodzaju: płonne na zewnątrz kwiatostanu i mnie) sze, płodne wewnątrz - słodkawo pachnące. Kwiatostan płaski, do 25 cm średnicy; w VI—VII.

System korzeniowy. Mocny, gęsto rozgałęziony i zwarty, średnio głęboki; dii/o drobnych korzeni tuż pod powierzchnią gleby. Wrażliwy na zagęsz-i /enie gruntu.

Wymagania: najlepiej rośnie na glebach żyznych, przewiewnych i przepusz-i /.ilnych, dostatecznie wilgotnych o odczynie od kwaśnego do obojętnego. Nie lubi wapnia w glebie. Stanowisko słoneczne lub cieniste, chociaż naj-kiidziej lubi chłodne, cieniste i wilgotne (roślina leśna). Odporna na mrozy i na właściwym siedlisku dobrze rośnie również w miastach. Nieco wrażliwa na późnowiosenne przymrozki. Odporna na konkurencję korzeni drzew. STREFA 5B

Walory dekoracyjne i zastosowanie: doskonały gatunek jako pnącze i roślina okrywowa o wielu możliwościach zastosowania. Dobry zarówno na słonecznych skarpach, jak i w głębokim cieniu pod drzewami jako roślina okrywowa (także płytko korzeniącymi się). Do zazieleniania murów, pergoli, dużych drzew (bardzo malownicze), a także do pojemników.

RODZAJ: Juglans - orzech

(Rodzina: Juglandaceae - orzechowate)

Liczy 20 gatunków. Duże drzewa o grubych pędach z charakterystycznie blaszko-watym rdzeniem. Liście złożone, często bardzo duże, ułożone skrętolegle. Blizny liściowe duże. Rośliny jednopienne, kwiaty bez większego znaczenia ozdobnego. Owoce duże nibypestkowce, zwane potocznie „orzechami". Orzechów nie należy ciąć wiosną, bo silnie „płaczą" (najlepszy okres to zima lub lato). Przesadzanie znoszą źle.

Rozmnażanie: wysiew nasion wiosną po stratyfikacji lub szczepienie (odmiany owocowe d. regia).

Gatunek: Juglans nigra L. - orzech czarny

Występowanie: Ameryka Północna.

Wzrost. Jedno z największych drzew spotykanych w parkach, osiąga u nas wysokość do 20-25 (35) m (w ojczyźnie do 50 m) i niewiele mniejszą szerokość. Korona luźna, wysoko osadzona. Rośnie wolno. Żyje do 250 lat.

Kora. Głęboko bruzdowana, brązowoczarna (stąd nazwa gatunkowa).

Liście. Duże, złożone z 15-23 listków wielkości 6-12 cm. Spodnia strona miękko owłosiona. Szczytowy listek często mały lub brak. Jesienią żółte

1/1!)