Rzuty mongea078

20

Oś x podzieliła każdą z rzutni na dwie półpłaszczyzny. Nadano im znaki „+” i Te same znaki noszą współrzędne punktu, które ujawniają się (leżą) na analogicznie oznakowanej części rzutni.

Aby ułatwić zdefiniowanie położenia punktu w przestrzeni, umownie wyróżniono w niej cztery tzw. obszary, na które przestrzeń została podzielona rzutniami. Numerację tych obszarów (rzymskimi I, II, III, IV) pokazano na rys. 17. Przykładowy punkt A znajduje się tam w obszarze I (obydwie współrzędne ma dodatnie).

Obydwie rzutnie są względem siebie prostopadłe, co oznacza, że wspomniana wcześniej idea płaskości odwzorowania nie została jeszcze spełniona.

Położenie oryginału punktu A w przestrzeni (względem rzutni) zostało jego rzutami jednoznacznie zapisane na rzutniach (odwzorowane). Można więc uznać, że dwa rzuty punktu zastąpiły oryginał, bo mając do dyspozycji te dwa rzuty, można położenie oryginału w przestrzeni odtworzyć.

W tej sytuacji oryginał punktu można myślowo usunąć z obszaru między rzutniami, a same rzutnie (wraz z leżącymi na nich rzutami punktu) sprowadzić do jednej wspólnej płaszczyzny.

Sprowadzenie odbywa się przez umowne „obrócenie" wokół osi x jednej z rzutni (wraz z leżącym na niej rzutem punktu) w taki sposób, aby (po obrocie o 90 stopni) nałożyła się na drugą. Dodatnia część jednej rzutni musi się po obrocie znaleźć na ujemnej części drugiej rzutni. Trzeba pamiętać, że w trak-