Rzuty mongea084

26

3.5. Wzajemna widoczność elementów

Mówiąc o widoczności, czyli o ewentualnym wzajemnym zasłanianiu się dwóch (lub kilku) elementów, rozumie się zasłanianie jednego elementu przez drugi dla obserwatora patrzącego na te elementy z zewnątrz - w kierunku określonej rzutni i prostopadle do niej.

Zakłada się więc, że oko obserwatora patrzące na rzutnię „po drodze" ogląda oryginały elementów, które są nieprzeźroczyste i mają dostatecznie duże wymiary, aby się zasłonić. Wynik widoczności zapisuje się na tej rzutni, która aktualnie jest tłem oglądania.

Rys. 25

Powyższe założenia są umowne, bo trudno uznać, że teoretyczna prosta ma grubość pozwalającą jej coś zasłonić lub że punkt ma taką wielkość, która pozwoli mu zasłonić fragment prostej. Jednak przyjęcie tych założeń redukuje nieco stopień abstrakcji zawarty w teorii i przybliża ją do realnej rzeczywistości.

Z dwóch potencjalnie zasłaniających się elementów widoczny dla oka będzie ten z nich, który jest bliżej oka. A bliżej oka jest ten element, który jest odsunięty od rzutni dalej niż element zasłaniany, a więc ma większą wysokość (dla widoczności ustalanej na tle 7Ti) lub większą głębokość (dla widoczności określanej na 7Tz).

Przykładowym dwóm prostym skośnym z rys. 25 umownie nadano cechy pozwalające im się wzajemnie zasłaniać w miejscach krzyżowania się ich rzutów. Widoczność prostych w tych miejscach ustala się niezależnie (oddzielnie) dla każdego z rzutów.

Ustalając widoczność dla rzutu poziomego, rozpatruje się miejsce krzyżowania się rzutów I' i m' obu prostych, bo tylko tam mogą się zasłaniać.

Na każdej z prostych obiera się w tym miejscu po jednym punkcie pomocniczym. Na rys. 26 są to punkty: 1 - przyjęty na I i 2 - obrany na m.

Korzystając z rzutu pionowego, porównuje się wysokości tych punktów. Ponieważ punkt 1 ma większą wysokość niż 2, więc na tle 7ii właśnie punkt 2 jest zasłonięty punktem 1; zasłonięty jest także krótki fragment prostej m przylegający do punktu 2. Na rysunku zaznaczono to symbolicznie - przerywając w tym miejscu grubą linię rzutu m\

Podobnie określa się widoczność prostych na (tle) rzutni pionowej. Skorzystano tam z punktów pomocniczych 3 (na I) i 4 (na m). O wzajemnym „zasłanianiu się" tych punktów tym razem decydują różnice ich głębokości.