Scan10056

Podwyższenie wytrzymałości zmęczeniowej stykowej a_{H )im}, jak i wytrzymałości zmęczeniowej na zginanie uzyskuje się również (jak to już sygnalizowano w rozdz. 2.1) poprzez proces umocnienia (konstytuowania) warstwy wierzchniej zębów i powierzchni przejścia zębów u podstawy przez: śrutowanie, kulowanic, rolowanie lub nowoczesne obróbki takie, jak hartowanie laserowe, implanlowanie jonowe itp, np. dogniatanie rys. 3.20.

3.9. Wyznaczanie statycznych naprężeń dopuszczalnych na zginanie gfp _max

Podczas eksploatacji przekładni zębatych występują niekiedy znaczne przeciążenia, które mogą spowodować trwałe odkształcenia plastyczne normalizowanych albo ulepszanych cieplnie lub złamanie zębów głęboko hartowanych.

Aby zabezpieczyć zęby przed tymi uszkodzeniami, należy sprawdzić je na wytrzymałość statyczną od zginania (Cp _nlax < Opp_max) — oddzielnie dla zębów zębnika i koła. Naprężenia dopuszczalne na zginanie statyczne <7pp_max można wyznaczyć z wzorów:

(3.16)

(3.17)

Rys. 3.20. Doświadczalne krzywe wytrzymałości zmęczeniowej na zginanie zębów o module m = 10 mm wykonanych ze stali 40HN;

1    — zęby tylko obrabiane cieplnie,

2    — zęby po obróbce cieplnej dogniatane. Wzrost wytrzymałości na zginanie w granicach 40%

^aFP max - °’⁸⁵ °Fst ' *Sa

lub

^aFst ‘ ^Sst ®FP max ~ ę

^JF st min

gdzie:

P_Sa — współczynnik spiętrzenia naprężeń wg wzoru (3.20),

P_5st — współczynnik wrażliwości na koncentrację naprężeń od zginania wg tabeli 3.11 lub rys. 3.22.

Wytrzymałość statystyczną próbek <Tp _s( można dobrać z tabeli 3.9 dla niektórych gatunków materiału i obróbki cieplnej zębów, względnie obliczyć z wzorów:

^F st ^— max ' ^F lim •    (3.18)

Współczynni k y_N (współczynnik trwałości w odniesieniu do zginania zębów) wziąć z ograniczeniami w zależności od c/p (rozdz. 3.8.4). Dla pewnych grup materiałów można ogólnie wytrzymałość statyczną Cp_st wyznaczyć: