217
ROZDZIAŁ SIÓDMY: Kompozycja i inscenizacja
Należy zauważyć, że wiele z wymienionych rodzajów ruchu kamery sae wymaga tak naprawdę zmiany pozycji kamery. Podczas panoramy poziomej, pionowej, zoomu czy zmiany ostrości może ona pozostawać zamontowana w tym samym miejscu na statywie — trzeba ją tylko wycelować w danym kierunku lub zmodyfikować ustawienia obiektywu.
Ciągły ruch kamery może odwracać uwagę od akcji. Ruch kamery powinien być stosowany tylko wtedy, gdy jest uzasadniony akcją lub punktem fabuły. Poniżej znajduje się kilka przypadków, gdy ruch kamery może być uzasadniony:
• Gdy porusza się postać lub pojazd, można stosować panoramę poziomą lub ujęcie z jazdą kamery, aby podążać za ruchem.
• Poruszającej się kamery będą wymagały ujęcia subiektywne poruszających się postaci lub pojazdów.
• Kamera może poruszać się po danej scenerii, aby zapoznać widza
z otoczeniem, zwłaszcza przy rozległych planach ogólnych, gdy dana sceneria widziana jest po raz pierwszy.
• Na potrzeby dramaturgii, kamera może czasami poruszać się wolno w kierunku postaci, aby podkreślić pewne czynności lub dialogi.
Gdy korzysta się z najazdu kamery zmieniającego plan średni na plan bliski, wówczas uwaga widzów skupiona jest na obiekcie,
do którego się przybliżamy
Nie trzeba animować położenia kamery, jeśli wystarczą rozwiązania alternatywne, takie jak panorama pozioma czy przejście do nowego ujęcia. Nieuzasadniony ruch kamery może odwracać uwagę widza, zamiast pomagać w opowiadaniu historii.
Dawniej podejście do animowania ruchu kamery w 3D polegało na dokładnym imitowaniu ruchu tradycyjnych wózków i dźwigów, na których poruszała się kamera. Graficy 3D bali się, że jeśli zastosują niemożliwe fizycznie ruchy kamery, ich animacja wydawać się będzie nierealistyczna. Jednak w ostatnich latach filmowcy zaczęli na szeroką skalę wykorzystywać grafikę 3D, systemy kontroli ruchu kamery, cyfrową kompozycję i inne technologie, aby uzyskiwać ruchy kamery pozornie niemożliwe w prawdziwych filmach.