str07

odgrywane są po kolei zamierzone akcje, tak jakby lina skoczka była opuszczona przed skokiem.)

Wymagania ewaluacji i dodatkowego opracowania:

►    refleksja nad relacjami kierowniczymi;

►    skontrolowanie osiągnięć edukacyjnych i skuteczności uczenia się.

Aby sprawdzić, czy metoda faktycznie trafia w treść, można posłużyć się katalogiem kryteriów, który sprawdza, czym zajmuje się i czym może się zajmować merytorycznie dana metoda. Pod uwagę brana jest również mierzalność uczenia się. Jeśli na przykład metoda odnosi się do wymiaru poznawczego, raczej nie jest stosowna dla wymiaru emocjonalnego. W praktyce jednakże najczęściej podejmuje się decyzję na podstawie własnych doświadczeń, czy metoda jest właściwa dla danej grupy docelowej. jakie pole działania pozostawia i pod jakim wzgiędem działa na uczących się.

Czy metoda jest odpowiednia dla danej grupy docelowej, można stwierdzić jedynie poprzez umiejętność wczucia się (empatię). Zadaje się tu pytanie, czy jako uczestnik zaakceptowałoby się propozycję metodyczną czy też nie Ina przykład przestrzeganie pewnych reguł, ćwiczenie, zabawę, środek uzmysławiania i tak dalej). Ponadto wymagana jest także teoretyczna znajomość procesów uczenia się w grupach (na przykład tego, jak grupa przetwarza informacje łub w jakim stadium relacji się znajduje).

W ten sposób można zadecydować o zastosowaniu metody. Każda metoda ma bowiem specyficzne życie własne i dynamikę. Zadając konkretne pytanie o to, czego poprzez nią dowiemy się o treści, możemy stwierdzić, dla jakich osób się nadaje. Ten stan można określić wcześniej tylko wtedy, gdy za pomocą empatii postawimy się w sytuacji uczestników i zastanowimy się, jaką treść my jako uczący się chcielibyśmy przyswoić.

Wymagania realizacji celów kształcenia. Realizacja sytuacji uczenia się przebiega zgodnie z listą kontrolną. Obejmuje ona zewnętrzne warunki, takie jak pomieszczenia, media, materiały i tak dalej. Kieruje się także wewnętrznymi warunkami i strukturą przygotowanej sytuacji, jak podział miejsc przy stole czy kontakt z grupą. Znów zaczyna działać model pedagogiki przystosowania do kultury, który kieruje się pewną logiką: próbuje odpowiedzieć na pytanie, co konkretnie należy stworzyć, aby dana rzecz była możliwa. Lub inaczej: jakie konkretne warunki muszą zaistnieć, aby możliwe było wzajemne zaufanie w grupie? Takie myślenie podąża za łańcuchem myślowym warunków oraz możliwości i pyta, co należy przygotować metodycznie, aby osiągnąć zamierzony cel. Pierwsze pytanie brzmiałoby: jak musi wyglądać sytuacja, w której ma panować zaufanie? Dopiero gdy zostanie znaleziona odpowiedź, pojawią się punkty zaczepienia, jak można konkretnie stworzyć taką sytuację. W ten sposób uzasadniona realizacja antycypuje z góry przyszłość, aby móc ją pewniej i skuteczniej ukształtować. Innymi słowy: aby osiągnąć zamierzony stan przygotowywanych sytuacji, trzeba wcześniej znać cel, jaki chcemy osiągnąć.

Wynik takiego wirtualnego dopytywania prowadzi zawsze do odnalezienia kontrolowanej struktury kształcenia. Jego zewnętrzny przebieg i wewnętrzny proces kierują się ofertą reguł postępowania, rodzajami informacji, sposobami gry, formami ćwiczeń i możliwościami uzmysławiania, których jest bardzo wiele.

KONTEKSTY

Przykład: jeżełi w działaniach kształcących na temat .Czy reklama wykorzystuje ludzi?" chcielibyśmy przedstawić przede wszystkim kwestię wykorzystania, z pewnością niewłaściwe byłoby poproszenie uczestników o wymyślenie śmiesznych Ów reklamowych dla nowego produktu. Ponieważ dowiedzieliby się wtedy tylko, że reklama jest raczej śmieszna i nie korzystuje człowieka. Przy wyborze metody musi być więc jasne, jaki cel kształcenia chcemy osiągnąć.