szwecja5

Bez tytułu

3. księżniczka Madeleine (ur. 1982)

Akt o Sukcesji precyzuje, że król musi "wyznawać czystą wiarę ewangelicką, taką jaka została przyjęta i wyjaśniona w niezmienionej Konfesji Augsburgskiej i w Rezolucji z Uppsali z roku 1593". Każdy członek rodziny królewskiej wyznający inną wiarę jest automatycznie pozbawiony prawa sukcesji. Dzieci monarchy muszą być wychowywane w Szwecji i nie mogą zmienić stanu cywilnego bez zgody rządu.

Oprócz porzucenia wiary luterańskiej, członek rodziny królewskiej może więc stracić prawo sukcesji przez bycie wychowanym za granicą, zmianę stanu cywilnego bez zgody rządu lub też zostanie głową innego państwa bez zgody monarchy i Riksdagu.

\

^wybory do Riksdagu)    'bńS VC&to^

W Riksdagu zasiada 349 posłów. 29 wieloosobowych okręgów wyborczych wybiera od 2 do 35 reprezentantów Łączną liczba 310 miejsc rozdzielana iest~pomiędzy okręgi wyborcze w~oparćm o wielkość (ludność) okręgmjia podstawie zmodyfikowanego systemu Sainte-Lague (pierwszym dzielnikiem jest 1,4). TylkcTFjednym wyjątkiem, jedynie te partie, które w skali"kraju uzyskają 4 proc. Głosów, otrzymują mandaty. Wspomniany wyjątek dotyczy sytuacji, w której partia osiągnie poparcie 12 proc. w danym okręgu wyborczym - wówczas uczestniczy ona w podziale miejsc w Riksdagu przypisanych danemu okręgowi, nawet nie osiągnąwszy ogólnokrajowego progu 4 proc. Dość jednak wysoki 12-procentowy próg sprawił, że żadna partia nie dostała się do Riksdagu tylko w oparciu o tą zasadę. Bardzo bliskie spełnienia tego warunku było w ostatnich wyborach regionalne ugrupowane Norrbottenspartiet, jednak 9,1 proc. uzyskane w położonym najdalej na północ okręgu Norrbotten nie wystarczyło do przekroczenia progu. Dla partii, które uzyskają 4 proc, głosów w skali kraju przewidzianyjest udział w rozdziale dodatkowych 39 mandatów, tak by zapewniona została możliwie najlepsza proporcjonalność pomiędzy liczbą głosów a liczbą uzyskanych mandatów.

_----GtoOSM Z-

Wraz z wyborami w 1998 roku wprowadzono system (głosów z pozytywna preferencufS Obok    _

głosu oddawanego na partię, wyborcy mogli odtąd wybrać także konkretnego kandydata na liście partyjnej. Jeśli liczba głosów oddana na danego kandydata wynosi przynajmmejlTprocT całości oddanych głosów na partie w konkretnym okręgu wyborczym, wówczas ów~kandydat przesnwa-się automatycznie na czołową pozycję listy partyjnej (w przeciwnym wypadku pozostąjFWa jednak niezmieniona). W wyborach 1998 roku ok. 30 proc. wyborców (w 2002 - 26 proc.) skorzystało z możliwości użycia "głosów z pozytywną preferencją", niemniej i tak większość z nich oddana została na kandydatów już znajdujących się na czele list partyjnych. Dane z tych wyborów wskazują, że bezpośrednim efektem tej zmiany był fakt, że 12 z 349 posłów zostało wybranych w miejsce kandydatów umieszczonych wyżej na listach partyjnych (w 2002 roku - dziesięciu).

Z perspektywy wyborców jest niewątpliwą wadą systemu oddanie partiom niemal całkowitej kontroli nad listami. Mimo zaznaczającego się trendu dawania większego zakresu decyzji w ręce wyborców, pozycja partii jest wciąż niepodważalna.

Korrttoifl „ RlĄDO r» RB WfclNfW

- stosunki z rządem

Jedną z podstawowych zasad systemu parlamentarnego jest kontrola rządu przez parlament. Od wprowadzenia parlamentaryzmu w 1917 roku aż do 1971 roku zasada, że rząd musi zrezygnować, jeśli nie cieszy się już poparciem większości parlamentarnej obowiązywała jedynie na mocy pewnego konwenansu. Częściowa reforma konstytucyjna przeprowadzona wCl97^roku dała prawne OCfńP\

Strona 5