sz t3

103

'    / ive to chyba jedna z najdziwniejszych nazw

-— /w świecie tańca. Bo dlaczego nadano tańcowi /miano pochodzące od siów „jive talk”, ozna-' czających slang? Być może dlatego, że jive jest tańcem dzikim, nieujarzmionym, szybkim i pełnym energii - podobnie jak mowa potoczna.

Jive pochodzi od tańca zwanego jitterbug, który z kolei wywodzi się ze swingu. Jitterbug przywędrował do Europy w czasie II wojny światowej, wraz z żołnierzami amerykańskimi. Jak wspominają źródła brytyjskie, zetknięcie się Anglików z amerykańskim tańcem było prawdziwym szokiem. Jitterlmg nie miał nic wspólnego z salonowymi, ugrzecznionymi układami. Pełen akrobatycznych figur, wywoływał zdumienie, a nawet protesty, jako taniec nazbyt swobodny.

Anglicy postanowili nieco zmodyfikować jitterbug, „ucywilizować” go. Usunęli z niego karkołomne elementy akrobatyczne, pozostawiając podstawowe kroki. Tak właśnie, w latach 40. ubiegłego wieku, narodził sięjive.

W odróżnieniu od walca czy tanga naturą jive’a jest swoboda. Jego cechą charakterystyczną są tzw. kicki - kopnięcia w powietrzu (których oczywiście także was nauczymy). Jive jest przy tym tańcem niezwykle szybkim, energicznym i męczącym (aczkolwiek można go wykonywać w wolniejszym tempie). Wymagana jest przy nim sprawność fizyczna i niezła kondycja. Mimo to na wszystkich turniejach tańczy się go zawnze na końcu, co nawet dla zaprawionych w walce o trofea zawodowców jest sporym wyzwaniem.

Z jive’a wywodzi się boogie-woogie, wiele jego elementów' znalazło się również w' rock and rollu. W latach 80. powstała we Francji nowa odmiana jive’a, zwana ceroc. Bowiem cechą charakterystyczną jive’a jest to, że pasuje do bardzo różnych stylów muzycznych - od swingu, przez muzykę rockandrollową, aż po pop.