uzdrowienie5

przeszłam przez przebaczenie, odcięcie negatywnych więzów i ofiarowanie Eucharystii w ich intencji. Po Komunii, poczułam, że przestarzały brak miłości znika w łańcucho wej reakcji działającej wstecz i przepływającej przez moją historię rodzinną. Poczułam, że złe emocje opuszczają mnie, a miłość wpływa i przemieszcza się tym samym korytarzem, uzdrawiając wszystko, czego dotknęła. Gdy wyszłam z mszy świętej i rozejrzałam się dookoła, odniosłam wrażenie, że wszystko było dotknięte miłością.

W tym czasie, ponownie pod drzewem sekwoi, unika łam pracy nad materiałem do rozdziału 4 „Aborcje i inne wzorce braku miłości”, odczuwałam bowiem chłód i nieczu łość w stosunku do tego tematu. Tego ranka po mszy, wzię łam zredagowany materiał i pośpieszyłam pod drzewo. Gdy usiadłam przy staimieniu, miłość, współczucie i tkliwość zaczęły narastać. Zaczęłam „tulić” w swoim sercu wszystkie rzeczy, o których musiałam napisać w tym rozdziale. Miłość wypływała ze mnie na tych wszystkich ludzi, którzy będą czytali tę książkę. Zaczęłam się modlić i wstawiać za ich wyzwolenie, uzdrowienie i błogosławieństwo. Modliłam się do Pana, aby pobudził w nich życie, żeby potrafili wybnu życie, miłość i przebaczenie. Naprawdę zostałam wyzwoli > na i pobiegłam! Czułam się jak dziesięciolatka wjeżdżając, i na swawolnym młodym koniu na szczyt góry na naszym ranczu. Moje wewnętrzne dziecko zaczęło być uzdrawiane

Nie podzieliłam się jeszcze najlepszym, chociaż to byli * bardzo bolesne. Pewnego dnia jechałam do mojego drze wa, aby popracować, ale brama do drogi wjazdowej byl i zamknięta. Byłam zdruzgotana. Zawróciłam i jechałam tln domu, narzekając. Pan przemówił: Jak myślisz, dlaczcgi • sprawiłem, że pracujesz nad tą książką”? Odpowiedziąl:im cierpko: „Nie wiem”. On kontynuował delikatnie: „Chcę, abyś modliła się za Randiego”.

Coś zostało we mnie uwolnione i zaczęłam płakać. Jak mogłam tak ślepo pominąć coś oczywistego? Kiedy Randy zmarł, raczej bezceremonialnie poddaliśmy jego ciało kremacji, nienawidząc myśli, że mogłoby zostać zjedzone przez raka w trumnie. Z perspektywy czasu jednak, odczułam to tak, jakbyśmy wrzucili go do krematorium. Bracia i siostra nigdy nie widzieli jego ciała, bo nabożeństwo żałobne odbyło się bez trumny. Przez te wszystkie lata raz lub dwa razy odbyła się msza w jego intencji. Nic więcej nie zrobiliśmy. Zastanawiając się nad tym, dojechałam do domu i poczułam głęboki żal. Nie kochaliśmy wystarczająco. Poprosiłam o przebaczenie Pana Boga i Randiego i wybaczyłam sobie. To było trudne.

Randy był tak mocno związany z ojcem, że w niektórych ważnych sprawach był dla mnie niedostępny. W tym względzie byłam bardziej macochą niż matką. Gdy tak jechałam, myśląc o tych sprawach, coś we mnie pękło. Wykrzyknęłam: „Nie”! Wypuściłam z uwięzi matkę tygrysicę w moim duchu. Z głębi serca wyciągnęłam ramiona do mojego zmarłego pasierba i przyciągnęłam go do siebie. Wyraźnie miałam go w moim sercu i zaczęłam napełniać go miłością. Poczułam się wspaniale.

Dwa dni później uczestniczyłam we mszy świętej w parafii, gdzie osiem łat temu odbyło się nabożeństwo żałobne. Odczułam obecność Randiego obok mnie. Był siedmiolatkiem, którego kołysałam w ramionach, gdy cierpiał z powodu długotrwałych obrażeń po upadku z drzewa. Był niemowlęciem, którego nigdy nie znałam, karmionym moją piersią. Był wysokim przystojnym osiemnastolatkiem w stroju akademickim* na uroczystości ukończenia szkoły średniej, był moim ukochanym synem. Był tak głęboko we mnie, że nie potrafiłam odróżnić, kiedy ja przestałam mówić, a on zaczął. Czułam go przy sobie, gdy przyjmowałam Komunię

119