WSKRZESZENIE ŁAZARZA(3)

WSKRZESZENIE ŁAZARZA

Po pewnym czasie Łazarz zachorował. Powiadomiono o tym Jezusa, ale kiedy przybył do domu swych przyjaciół, Łazarz już nie żył.

Marta, witając Jezusa, rzekła:

-    Pewnie gdybyś tu był, mój brat żyłby. Ale i teraz Twój Ojciec w niebie da Ci wszystko, o co Go poprosisz.

Jezus odrzekł jej, że Łazarz zmartwychwstanie. Zrozpaczona kobieta nie zrozumiała słów Jezusa.

Mistrz wyjaśnił jej:

-    Kto we Mnie wierzy, żyć będzie nawet po śmierci. Kto żyje, wierząc we Mnie, nie umrze na wieki.

Maria na widok Jezusa upadła na kolana i powtórzyła za Martą:

-    Panie, gdybyś tu był, mój brat żyłby.

Obie siostry płakały rzewnie. Jezus - wzruszony - też zapłakał.

-    Gdzie spoczywa ciało Łazarza? - spytał.

Zaprowadzono go do grobowca, którego wejście zagradzał ciężki kamień. Jezus polecił odsunąć głaz.

Przez chwilę modlił się do swego Ojca, a potem z mocą w głosie rzekł:

-    Łazarzu, wyjdź z grobu!

W otworze wejściowym grobu ukazała się postać spowita w białe szaty. Był to Łazarz. Bowiem wtedy do grobu chowano ludzi szczelnie owiniętych płótnem.

Jezus polecił, aby uwolniono Łazarza od płócien.

Maria i Marta pierwsze rzuciły się witać odzyskanego brata. Łazarz był cały i zdrowy!

Razem z siostrami cieszyli się wszyscy ludzie będący świadkami tego cudu.