WSP J POL62

Poradmcrwo językowe w Police 65

to na zgodny z rzeczywistością opis współczesnej polszczyzny i dawanie rozstrzygnięć normatywnych uwzględniających typ sytuacji komunikatywnej, a przez to adekwatnych do takiej sytuacji. To założenie teoretyczne powoduje, że w słowniku oprócz rozstrzygnięć bezwzględnych (np. ostrzeżeń przed formami błędnymi) wiele jest rad, zaleceń, wskazań na formy lepsze, wariantywne lub stosowne tvlko na jednym poziomie normy (zwykle w normie potocznej). W oddzielnych częściach słownika są umieszczone nazwy geograficzne, nazwy osobowe, skróty i skrótowce oraz cząstki słowotwórcze. Słownik zamyka obszerna część zawierająca hasła problemowe, w których w formie dłuższych artykułów omawia się podstawowe zagadnienia językoznawcze w ujęciu normatywnym.

Do roku 1999 podstawowym źródłem zawierającym kodyfikację polszczyzny był Słownik poprawnej polszczyzny PWN pod redakcją Witolda Doroszewskiego i Haliny Kurkowskiej z roku 1973. Jednakże szybkie zmiany w polskiej rzeczywistości językowej ostatnich lat sprawiły, że współcześnie nie wszystkie rozstrzygnięcia w nim zawarte są aktualne. Pozostaje on jednak rzetelnym świadectwem polskiej normy językowej lat sześćdziesiątych XX wieku.

Normę ortograficzna i interpunkcyjną kodyfikują słowniki ortograficzne. W ostatnim dziesięcioleciu na rynku pojawiło się kilkadziesiąt słowników tego typu, różnej objętości, o różnej zawartości i - także - o niejednakowej wartości merytorycznej. Największy jest Nowy słownik ortograficzny PWN z zasadami pisowni i interpunkcji (z 1996 r.) pod redakcją Edwarda Polańskiego, zawierający ponad 125 tysięcy haseł. Najwięcej form wyrazowych (ok. 350 tysięcy) ma Ortograficzny słownik jeżyka polskiego (z 2000 r.) pod redakcją Andrzeja Markowskiego. Najbliższe kanonowi przepisów z roku 193b są Zasady pisowni polskiej i interpunkcji ze słownikiem ortograficznym Stanisława Jodłowskiego i Stanisława Taszyckiego, uzpełnianc systematycznie przez Danutę Wesołowską. W zakresie interpunkcji interesujący jest Sło wnik interpunkcyjny języka polskiego (z 1998 r.) Jerzego Podrackiego.

Normę w zakresie wymowy kodyfikują: obszerny, ale wydany już dość dawno temu (w r. 1977) Słownik wymowy polskiej pod redakcją Mieczysława Karasia i Marii Madejowej oraz Podręczny słownik poprawnej wymowy polskiej (z r. 1993) Władysława Lubasia i Stanisława Urbańczyka.

Bezpośrednio łub pośrednio normatywne są też liczne słowniki Wydawnictwa Naukowego PWN wydane w serii „Z krukiem” (np. Praktyczny słownik poprawnej polszczyzny. Nie tylko dla młodzieży pod redakcją A. Markowskiego, Słownik wyrazów kłopotliwych M. Banki i D. Krajewskiej, Podręczny słownik frazeologiczny języka polskiego S. Baby, G. Dziamskiej i J. Li-berka, Słownik skrótów i skrótowców j. Podrackiego, Słownik synonimów polskich pod red. Zofii Kurzowej). Pośrednio normatywne są także słowniki ogólne języka polskiego, gdyż odnotowuje się w nich tylko te wyrazy i po-