WSP J POL60

Poradnictwo językowe w Police 63

czne czy uogólnienia w odpowiedzi na ich konkretne pytania. Jednakże postawa językoznawcy-memora, tylko pouczającego niefachowców, nie wyjaśniającego kwestii poprawnościowych, nigdy nie dominowała w powojennej działalności kulturalnojęzykowej, a obecnie zdarza się sporadycznie.

Upowszechnianiem wiadomości o języku i jego kulturze zajmowały się w ostatnim pięćdziesięcioleciu zarówno instytucje do tego powołane, jak i specjaliści językoznawcy oraz (choc rzadziej niż dawniej) wrażliwi na kwestie językowe dziennikarze, redaktorzy wydawnictw, działacze kulturalni.

Instytucjami społeczno-kulturalnymi, działającymi od kilkudziesięciu lat, a powołanymi do krzewienia kultur)' języka, są Towarzystwo Miłośników Języka Polskiego (z siedzibą w Krakowie) i Towarzystwo Kultur)' Języka (z siedzibą w Warszawie), których kola terenowe znajdują się w całym kraju. Pierwsze z nich wydaje dwumiesięcznik „Język Polski", organem drugiego jest miesięcznik „Poradnik Językowy". Oba towarzystwa organizują odczyt)’ i dyskusje na tematy językowe. Popularność tego typu działalności, dość duża w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, ostatnio zmalała. Zasięg oddziaływania obu czasopism językoznawczych jest ograniczony ze względu na niewielki (sięgający kilku tysięcy egzemplarzy) nakład. Należy pamiętać o tym, że tylko część materiałów zamieszczanych w tych pismach raa charakter kulturalnojęzykowy, reszta to specjalistyczne rozprawy lingwistyczne.

Charakter instytucjonalny mają także telefoniczne poradnie językowe, istniejące od połowy lat sześćdziesiątych na wydziałach polonistycznych kilku wyższych uczelni. Udzielają one porad dotyczących doraźnych kwestii, najczęściej ściśle poprawnościowych (często - ortograficznych). Z poradni tych korzystają przede wszystkim redaktorzy wydawnictw i prasy periodycznej, nauczyciele, czasem uczniowie.

Od roku 1990 działa Komisja Kultury Słowa Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, która stawia sobie za cel upowszechnianie wiedzy o języku i szeroko rozumianej kultury języka w różnych środowiskach, także wśród młodzieży licealnej.

Działalność kulturalnojęzykowa przybrała w drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych ogólnopolskie formy instytucjonalne i uzyskała podstawy legislacyjne. W roku 1996 Prezydium Polskiej Akademii Nauk powołało 30-osobową Radę Języka Polskiego. Status tej Rady i jej kompetencje zostały następnie określone w ustawie z dnia 7 października 1999 roku o języku polskim, przyjętej przez Sejm RP. Radę Języka Polskiego tworzą nie tylko językoznawcy, lecz także przedstawiciele innych nauk i dziedzin życia, przejawiający troskę o polszczyznę. Przewodniczącym Rady był od początku do roku 2000 Walery Pisarek, a od połowy roku 2C0C jest nim Andrzej Markowski. Rada, zgodnie z ustawą, jest „instytucją opiniodawczo-doradczą w sprawach używania języka polskiego", a także instytucją ustalającą zasady