wyjście1

WYJŚCIE Z EGIPTU

1094

109!

nas (1 Kor 5, 7), a cuda towarzyszące wyjściu z Egiptu (przejście przez *Mo-rze Czerwone, *manna, woda ze *skały) to ^zapowiedzi tych rzeczywistości duchowych, których zaistnienie zostało spowodowane przez Chrystusa (1 Kor 10, 1-6).

2.    Święty Piotr rozpatruje ten sam temat, ale w perspektywach bardziej eklezjologicznych. Odkupieni przez krew Baranka bez skazy (1 P 1, 18 n; por. Wj 12, 5; Iz 52, 3), chrześcijanie zostali przywołani (1, 14 n; por. Oz 11, 1) z ciemności do *światła (2, 9; por. Mdr 17 — 18); zostali wyprowadzeni z życia rozwiązłego, które ongiś wiedli jako poganie (1, 14. 18; 4, 3), po to, by stać się nowym *ludem Bożym (2, 9n; por. Wj 19, 6; Iz 43, 20 n), poddanym Prawu *świętości (1, 15 n; por. Kpł 19, 2). Oczyszczeni przez pokropienie *krwią Chrystusa, od tej pory poddali się całkowicie Bogu (1, 2. 14. 22; por. Wj 24, 6 nn), darząc Go duchowym *kultem (2, 5; por. Wj 4, 23). Przepasawszy biodra (1, 13; por. Wj 12, 11), gotowi są ruszyć w *drogę, która ma ich doprowadzić do ^ojczyzny w *niebie (1, 17).

3.    Święty Jan zostawia nam teologię bardziej wypracowaną. Wyprowadzeni przez krew Baranka wielkanocnego z niewoli szatańskiej (J 1, 29; 8, 34 nn; 1 J 3, 8), chrześcijanie odbywają podróż do Królestwa niebieskiego. Karmią się Chrystusem, owym *Chlebem żywym, który z nieba zstąpił (J 6, 30-58; por. Wj 16), i orzeźwiają *Wodą, która wypływa z Jego boku (7, 37 n; 19, 34; por. Wj 17, 1-7). Gdy im zadano rany, wracali do zdrowia przez samo spojrzenie na Chrystusa wywyższonego na krzyżu (3, 14; 19, 37; por. Lb 21, 4-9). *Idąc za Tym, który jest *Swiatłością świata (8, 12; por. Wj 13, 21 n), znajdą się kiedyś u boku Ojca (12, 26; 13, 8; 14, 3; 17, 24). W chwili swego zmartwychwstania Jezus bowiem pierwszy przeżył własną *Paschę, dokonując „przejścia z tego świata do Ojca” (13, 1), gdzie „będąc wywyższonym”, pociągnie ku sobie wszystkich ludzi (12, 32). Ci ostatni zaś będą uczestniczyć w ostatecznym eksodzie, polegającym na przejściu z tego świata doczesnego do świata, który jest w górze (5, 24).

4.    Apokalipsa ukazuje perspektywy podobne do znanych już z Pierwszego Listu Piotra. Chrześcijanie przez *krew *Baranka zostali wykupieni z „ziemi”, z tego złego, podległego szatanowi *świata (Ap 14, 3), po to, by utworzyć królestwo kapłańskie, zapowiedziane przez Boga w Wj 19, 6 (Ap 5, 9 n). Jest to odnowa dawnego *przymierza (11, 19; por. Wj 19, 16). Napisana w czasach prześladowań, Apokalipsa brzmi jak pieśń zwycięstwa. Wzmianka o Morzu Czerwonym (15, 3 nn; por. Wj 14 — 15) kojarzy się z bliską już klęską nieprzyjaciół ludu Bożego, wytępionych przez *Słowo Boże jak kiedyś pierworodni w Egipcie (19, 11-21; por. Mdr 18, 14-18). Bóg, schodząc do ludzi, by wśród nich zamieszkać (21, 1-3), pozwala im *zwyciężać, bo nazywa się przecież „Tym, który jest”, podczas gdy każde stworzenie jest wobec Niego niczym (11, 17; 16, 5; por. Wj 3, 14).

W noc paschalną jeszcze dziś chrześcijanie nawiązują do owej epopei wyjścia z Egiptu przez śpiew sławnego Exsultet.    MEB

—> Baranek Boży 2 — droga I, III — morze 2 — Mojżesz — nowe II 1 — odkupienie ST 1 — obłok 1 — Pascha I 2. 4 — pustynia — potop 2 — pielgrzymka — wyzwolenie-wolność II 1 — wygnanie II 3 — zbawienie ST I 1.

W5

Wi

W

W¹

W

w

w

w

I

w

w

w

V

V

I