UNTITL79

ROZSZYFROWAĆ RYSŁK_

Jednak słownik powiada, że chorobie stresowej ulegają menedżerowie poddani stałemu stresowi. W wyniku działania stresu związanego z pracą dochodzi do deformacji, ciśnienia i napięcia, przez, które cierpi menedżer i co stanowi przedmiot jego prawdziwej troski: stres, któremu poddawani są dwaj osobnicy, może być ten sam, ale wynikające z niego napięcie może być w tych dwóch przypadkach zupełnie odmienne. Skoro zaś o tym mowa, skrót RSI - oprócz tego, że symbolizuje indeks siły względnej (relatiw strength index), dobrze znany analitykom wykresów - jest też terminem prawniczym, oznaczającym „szkody wynikające z powtarzającego się stresu” (re-peiitire stroili injuries). Termin ten pojawia się ostatnio coraz częściej w procesach sądowych.

Większość metali w wyniku nacisku zaczyna łamać się od zewnątrz albo od wewnątrz, lub też i od zewnątrz, i od wewnątrz. Kiedy w wyniku zmęczenia materiału pojawia się pęknięcie (często powierzchniowe), staje się ono ośrodkiem koncentracji nacisku i zaczyna się rozszerzać. Siła zmęczenia, często nazywana „granicą wytrzymałości", jest maksymalnym naciskiem, którego trwałe działanie nie prowadzi jeszcze do złamania. W przypadku ludzi, podobnie jak w przypadku metali, granica wytrzymałości powinna być różna - i jest różna - dla poszczególnych osób. Dla jednego inwestora zainwestowanie 500 milionów dolarów może być rutyną, podczas gdy inny obracając kwotą 5 milionów dolarów zacząłby cierpieć na bezsenność.

Sprawę komplikuje fakt, że trader zatrudniony przez instytucję finansową cierpi nie tylko na stres związany z inwestowaniem, ale również na kombinację pierwotnego stresu inwestycyjnego i związanych z nim wtórnych stresów, wynikających z szeregu czynników, takich jak: ktoś sterczący za plecami, konieczność osiągnięcia obranych celów, próby dowiedzenia własnej wartości, staranie się o awans, kompulsywne inwestowanie, skłonność do ulegania zabobonom i tak dalej. Na przykład wątpliwe jest, aby w' przypadku nieustającego pościgu za awansem ktokolwiek zdawał sobie sprawę, że związany z tym stres wynika z naszej nieracjonalnej postawy względem pracy i metod pracy. Powszechna mądrość nakazuje nie tylko, by pracownik ciężko pracował, ale także by wszyscy widzieli, jak ciężko on pracuje. Stąd też pracodawcy stosują zasadę „twarzogodzin", zgodnie z którą pracownicy otrzymują tym więcej punktów, im dłużej można ich zobaczyć przy biurkach. Ale doświadczenie pokazuje, że niezależnie od tego, jak ciężko pracujemy lub udajemy, że pracujemy, nasza ciężka praca nie zawsze jest nagradzana i nie jest nagradzana natychmiast. W tym kontekście przydać się może następująca analogia:

Niemiecki Sztab Generalny podzielił swoich oficerów na poniższe cztery kategorie:

1.    Rozgarnięci i leniwi: oni są najlepszymi generałami.

2.    Głupi i leniwi: oni są najlepszymi dowódcami polowymi.

3.    Rozgarnięci i pracowici: oni są najlepszymi dowódcami sztabowymi.

4.    Głupi i pracowici: oni są najbardziej niebezpieczni, tych trzeba pozbyć się natychmiast.

Przekładając to na współczesną terminologię bankową, powyższe kategorie wyglądają następująco:

1.    Rozgarnięci i leniwi: oni są najlepszymi prezesami i dyrektorami.

2.    Głupi i leniwi, oni są najlepszymi kierownikami departamentów.

3.    Rozgarnięci i pracow ici: oni są najlepszymi dealerami i analitykami.

4.    Głupi i pracowici: tych trzeba natychmiast zwolnić lub przenieść do innego działu.

Z powyższych zasad można'wnosić, że niezależnie od tego, jak rozgarnięty lub głupi jest nasz dealer, ma dużą szansę na awans, jeśli jest leniwy, natomiast nie ma żadnej szansy na awans - a wręcz grozi mu zdegradowanie lub zwolnienie - jeśli jest pracowity. Zatem w celu zapewnienia sobie awansu na stanowisko co najmniej kierownika departamentu, dealer bankowy musi urodzić się leniuchem, starać się rozleniwić lub roztaczać atmosferę lenistwa wokół siebie lub wokół swojego miejsca pracy. W przeciwnym wypadku, jak mówił W.S. Gilbert, „wierz mi, nie masz żadnej szansy”.

Mówi się, że inteligencję dziedziczy się, a nie nabywa, podczas gdy lenistwa przy małym wysiłku można się dorobić i być za nie nagrodzonym. Jeśli jednak pracownik musi pracować - a nie można mylić lenistwa z próżnowaniem i gnuśnością - niechaj lepiej robi to dyskretnie i potajemnie, aby uniknąć złego wrażenia. W dzisiejszych czasach osiąganie wyników dzięki systematycznej i rzucającej się w oczy ciężkiej pracy nie jest dobrze widziane przez menedżerów i kolegów; olśniewające jest osiąganie wyników na luzie, bez najmniejszej oznaki wysiłku i bez robienia zamieszania.

Rano bądź pierwszą osobą w biurze, wieczorem bądź ostatnią, która opuszcza biuro. Zawsze pracuj w porze lunchu, nic rób przerw na kawę, w żadnym wypadku nie wyskakuj na jednego, a pewnego dnia szef zawoła cię do swojego gabinetu i powie: „Obserwowałem cię bardzo dokładnie. Powiedz mi, co ty właściwie kombinujesz?”