Zdjęcie372

w której poeci przyjmowali role wyrazicieli uczuć ludu, stylizując swe utwory na ]'

^Pwnilił piosenki ludowe. Tego rodzaju brykę, nawiązującą do cenionego przez pozytywistów T. Lenatio. wieża, uprawiała m. in. Konopnicka (cykle: Na fujarce, 1881; Z łąk i pól, 1881 — 1882; Po nu, 1882—1887). Liryczny akompaniament emocjonalny towarzyszył także epickim obrazkom o obyczajowym i społecznym biedoty (celowała w nich Konopnicka) oraz obrazkom pejzażu zwą miejskiego (np. zawartym w Poezjach <1886) W. Gomulickiego i pośmiertnie wydanym jtia „poezjom warszawskim” Pod znakiem Syreny, 1944).

Znaczną rolę w poezji pozytywistów odgrywała liryka pejzażowa, w której wyraźnie słychać pogłosy Sonetów krymskich Mickiewicza lub szwajcarskich wierszy Słowackiego. Jej przykładów dostarcza twórczość F. Faleńskiego (Odgłosy z gór, 1871), Asnyka (W Tatrach, 1880) i Konopo, ckiej (cykle: W górach, 1876—1877; Morze, 1894, i inne).

Temat patriotyczny, który po przymilknięciu liryki powstania styczniowego został zagłuszony przez poezję programową i zlewał się z tematyką społeczną, odżywać zaczął pod koniec epok zwłaszcza w twórczości Asnyka (rehabilitacja w wierszu W dwudziestopięcioletnią rocznią powstania 1863 r., 1888) i Konopnickiej (m. in. głośna Rota, powstała już po okresie pozytywizm w 1908 r.).

Nie dorównując swym romantycznym poprzednikom pod względem nowatorstwa tematyc nego, rozmachu ideowego i ekspresji uczuć, poeci pozytywistyczni poświęcali wiele starań stylistycznemu, a zwłaszcza wersyfikacyjnemu dopracowaniu swych utworów. Najwybilnie z nich — Faleński, Asnyk i Konopnicka — sięgali po najbardziej skomplikowane i kunsztów formy stroflezne, z powodzeniem stosowali różne odmiany sylabowca i wiersza sylabotonicznt oraz różnorakie układy rymów. Za popisowy pod tym względem uchodzi tom Odgloty: Faleńskiego. Znacznym powodzeniem w warsztatach większości liryków pozytywistycznych szą się takie konstrukcje wersyfkacyjne, jak sonet, oktawa i sekstyna, a w twórczości Falcńś go 7-wersowa fraszka stroflezna, nazwana przezeń meandrem. Tendencją stylistyczną fi