8
L = 11,3 w przypadku próbek płaskich,
gdzie: dQ - średnica próbki okrągłej,
SQ - powierzchnia przekroju próbki płaskiej.
Powyższe zależności dotyczą próbek dziesięciokrotnych.
Sposób przeprowadzenia ćwiczenia A) Pierwsza faza rozciągania
Próbkę z naniesionymi co 10 mm kreskami na długości pomiarowej Lq za-mocowujemy w szczękach maszyny wytrzymałościowej i zawieszamy na próbce ekstensometr w celu dokładnego pomiaru wydłużeń sprężystych. Notując wskazania ekstensometru przy zadanych wartościach siły rozciągającej, na podstawie sporządzonego wykresu P(A) gdzie A jest wydłużeniem, można obliczyć moduł sprężystości materiału Es
(2)
gdzie: ✓
Fk,F1 “ siły odpowiadające naprężeniu wynoszącemu 90% i 10% spodziewanej umownej granicy sprężystości (odczytane z liniowej części wykresu - rys.3),
Pk’P1 “ wskazan;i-a ekstensometru, odpowiadające podanym wyżej siłom,
G - stała ekstensometru,
Le - baza pomiarowa ekstensometru,
S0 - przekrój początkowy próbki.
Z wykresu P(A) można również odczytać umowną granicę sprężystości RQ i umowną granicę plastyczności 2 (wskaźniki oznaczają względne wydłużenie trwałe w %) .
B) Druga faza rozciągania
Po zdjęciu ekstensometru kontynuujemy rozciąganie aż do rozerwania próbki, otrzymując z wykresu wykonanego przez urządzenie rejestrujące
podstawowe parametry wytrzymałościowe próby (rys.4). W celu wyskalowania otrzymanego wykresu należy zanotować maksymalną siłę F , pokazaną przez siłomierz, oraz sprawdzić przełożenie skali wydłużeń.,
Opracowanie wyników
Na podstawie wykresu rozciągania można obliczyć następujące własności materiału:
a) granicę plastyczności R
= ?r~ (3)
(należy obliczyć górną i dolną granicę) b) wytrzymałość na rozciąganie R
c) naprężenie rozrywające R
Fm
Rm = Ś~
R„ =
u " S.
gdzie:
S - powierzchnia przekroju poprzecznego próbki w miejscu rozerwania. W przypadku przekroju prostokątnego Su oblicza się na podstawie wzoru:
(6)
su - 0,25(au+ao)(b^tbo)
a,a> b - pokazano na rys.5,
aQ, bQ => wymiary początkowe przekroju poprzecznego.