005 (45)

na mięsień stopniowo i występuje tym później, im dalej od węzła przedsionkowo--zatokowego leży pobudzany odcinek m. sercowego.

ELEKTROKARDIOGRAFIA

Podczas pobudzenia i repolaryzacji m. sercowego powstaje pole elektromagnetyczne, które można zmierzyć i zarejestrować za pomocą elektrod umieszczonych na powierzchni ciała. W różnych punktach ciała istnieje różnica potencjałów, których wielkość i kierunek zmienia się w czasie. Wykres zmian potencjałów powstających w sercu nosi nazwę elektrokardiogramu (EKG). Z powyższego wynika, że EKG jest jedynie odzwierciedleniem zmian elektrycznych w sercu, a nie jego pracy mechanicznej.

Odbierane z powierzchni ciała potencjały są bardzo słabe, gdyż nie przekraczają 1 mV i dlatego przed zapisem należy je wzmocnić. Aparaty do badania elektrokardiograficznego, tzw. elektrokardiografy, posiadają odpowiednie do tego celu wzmacniacze, a efekty ich pracy można obejrzeć pod postacią krzywej zapisanej na papierze lub na ekranie oscyloskopu.

Potencjał czynnościowy rozchodzi się nad sercem w sposób bardzo skomplikowany i dlatego rejestrowane zmiany zależą od pozycji elektrod. Problem ten rozwiązano stosując standardowe pozycje elektrod. Jedną z podstawowych pozycji jest tzw. trójkąt Einthovena. Ciało człowieka jest rozważane jako trójkąt równoramienny z sercem pośrodku, a wyprostowane kończyny stanowią wierzchołki tego trójkąta:

l o + 3 A ^< Kalibrowanie — -i 1	no Załamek P /	Odcinek PQ	w cc O w CP o. E 0 SL R 1 fl (I H I | N i Q S	Odcinek ST	\ \ ^H Załamek T /	(U)
	<0,1		<0,12
	Odstęp			Odstęp QT
	PQ		przy 70 skurczach/min
	<0,2 s			0,32	-0,39 s

Linia

izoelektryczna

Ryc. 192. Prawidłowa krzywa EKG.

410