0000013

\ lei i idy kinezy terapeutyczne Terapia

Zasadniczym celem metody Butlera jest poprawa ncuromechaniki, czyli tej cech} układu nerwowego, która umożliwia jego przystosowanie do zmiennych obciążeń w czasie aktywności ruchowej. Usprawnianie prowadzić można

poprzez:

-    bezpośrednie mobilizacje układu nerwowego z wykorzystaniem testów napięciowych poszczególnych nerwów;

-    zabiegi mobilizacyjne stawów, mięśni, powięzi i skór}’ wpływające pośrednio na układ nerwowy (autor metody podkreśla, że terapeuta każdym zastosowanym ćwiczeniem ruchowym wywiera wpływ na układ nerwowy);

-    naukę zachowań profilaktycznych: przyjmowanie i utrzymywanie właściwych pozycji, posługiwanie się odpowiednim sprzętem biurowym, itp¹. Według Butlera mobilizacje nerwów powinny od samego początku stanowić

integralną część zabiegów kinezyterapeutycznych. Są one szczególnie przydatne w ostrym okresie schorzenia. Istnieje wtedy możliwość wczesnego rozpoczęcia terapii, nawet przy istniejących przeciwwskazaniach dla ćwiczeń ruchowych. W takim przypadku delikatne mobilizacje tkanki nerwowej prowadzone „odlegle” od miejsca uszkodzenia nie powodują zaostrzenia dolegliwości. Zabiegi te można wykorzystywać również w zwalczaniu resztkowych objawów dysfunkcji narządu ruchu.

W pierwszym okresie usprawniania autor zaleca wykonanie kilkunastu neu-romobilizacji w tempie około 2-4 na sekundę. Po krótkiej przerwie serię można powtórzyć. W miarę poprawy stanu pacjenta mobilizacje prowadzi się coraz bliżej miejsca uszkodzenia, czas zabiegu ulega wydłużeniu (do około 20-30 sekund), wzrasta jego amplituda oraz liczba serii.

W stanach przewlekłych, gdy doszło do kompensacyjnych zmian w obrębie tkanki nerwowej, a komponenta bólowa nie jest zbyt silnie wyrażona, neuro-mobilizacje prowadzić można z większą siłą, osiągając - a nawet nieznacznie przekraczając - aktualną granicę ruchomości. Poszczególne ncuromobilizacje powtarza się 10-60 razy, utrzymując rozciągnięcie nerwu przez kilkanaście sekund².

Autor metody przestrzega, że po każdej sesji terapeutycznej mogą pojawić się krótkotrwałe, niekorzystne reakcje pozabiegowe (poczucie dyskomfortu, nieznaczna bolesność uciskowa, ogólne zmęczenie).

Zdaniem Butlera dla utrzymania efektów leczniczych pacjent powinien samodzielnie mobilizować tkankę nerwową oraz przestrzegać zasad profilaktyki wtórnej. Jednak przed wprowadzeniem autoneuromobilizacji terapeuta musi dokładnie wytłumaczyć cele i zasady stosowanych ćwiczeń oraz dobrać najwłaściwszy sposób ich wykonania (ryc. 101).

1

Szpryngcr J- Sozanska G.: Neuromechanika i ncuromobilizacje w fizjoterapii. Czclej. Lublin.

2

Koury M., Scarpclli E.: A manuał therapy approach to evaluation and trealment of a panem willi a chronię lumhar nerve root irritation. Phvsical Thcraov. 1994 74/fi