0000026

Tabela XV

Parametry stymulacji u różnych autorów

Autor (rok)	Napięcie	Cykli/ /sek. Hz.	Czas impulsu	Rodzaj impulsu
Habib (1963)	1—2 V	20	15 sek.	prostokątny
Boyce (1964)	15 V	20	1 2 sek.	prostokątny
Schamaun, Kantro-witz (1963) Halmąutst, Staubitz	2,5—10 V	20	30 sok.	dwufazowy prost.
(1967)	3 V	20	4—10 sek.	prostokątny
Mogił (1968)	2,5—7 V	15	15— —30 sek.	jednofaz. prost.
Caldwell (1965)	4—7 V	25	0.1 —
Susset Boctor			—1 sek.	prostokątny
(1968) Burghele Ichim	tO—20 V	20	4—6 sek.	dwufazowy prost.
(1958)	4—8 V	15—30	30 sek.	prostokątny
Shanbazian (1969)	3—10 V	60	10— —15 sek.	sinusoidalny^

nego na mięsień pęcherza. W rezultacie otrzymuje się narastający skurcz wypieracza moczu, prowadzący do całkowitego lub prawie całkowitego opróżnienia pęcherza.

Jest jasne, że elektrostymulacja jest możliwa i da przewidziany efekt tylko w przypadkach braku „przeszkody dolnej", a więc zwężeń w obrębie szyi pęcherza i tylnej cewki. Działa ona na drugą przyczynę niezrównoważenia bilansu pęcherzowego — osłabienie siły skurczu mięśnia wypieracza moczu.

Nasze doświadczenia na psach wykazały, że dobry efekt stymulacji da się osiągnąć pod warunkiem:

1)    odpowiednich parametrów prądu stymulacyjnego,

2)    odpowiedniej liczby i rozmieszczenia elektrod,

3)    uzyskania odpowiedniego ciśnienia śródpęcherzowego.

W pierwszych latach klinicznego stosowania elektrostymu-

lacji ograniczano jej stosowanie do przypadków niewydolnych postaci końcowych pęcherza neurogennego (okres II—III), po całkowitej stabilizacji procesów neuropochodnych. Założeniem jednak leczenia elektrobodżcami jest opróżnienie porażonego

pęcherza bez stosowania cewmika. Dlatego w ostatnich 5 latach nasila się trend do wczesnego wszczepiania stymulatorów tuż po ustąpieniu wstrząsu rdzeniowego. Jest to trochę działanie w „ciemno", gdyż w tym czasie nie wiadomo, jaka postać końcowa pęcherza neurogennego się wytworzy i czy będzie on niewydolny. Możliwość wyeliminowania cewnika sprawia, że wczesne wszczepianie stymulatorów jest nadzieją na przyszłość, tym bardziej że operacyjne usunięcie stymulatora i elektrod jest zabiegiem prostym i mało obarczającym chorego.

Wskazania do elektrostynuilacji w zatrzymaniu moczu mogą zaistnieć w następujących grupach chorych:

1)    z uszkodzeniem dolnego neuronu,

2)    z uszkodzeniem górnego neuronu, jeżeli nie ma „przeszkody dolnej" lub zostanie ona zlikwidowana na drodze elek-troresekcji szyi pęcherza lub przecięcia zwieracza zewnętrznego,

3)    w postaciach mieszanych, w których nie ma spastyczności w obrębie przepony moczowo-płciowej i nie istnieje przeszkoda dolna.

b. E 1 e k t r o s t y m u 1 a c j a w n i e t r z y m a n i u m o-c z u. Istotą neuropochodnego nietrzymania moczu jest niewydolność mięśnia zwieracza zewnętrznego i mięśni przepony moczowo-płciowej. Na te mięśnie musi zatem zadziałać elek-trobodziec i to w postaci ciągłej. Przerwanie bodźca oznaczać tu będzie rozluźnienie mięśni i oddawanie (bądź wyciekanie) moczu. W tym przypadku od cewki rezonansowej umieszczonej pod skórą brzucha odchodzą dwie elektrody o zakończeniach w postaci koszyczka, które z tego samego cięcia umieszczamy po obu stronach cewki w mięśniach przepony moczowo-płciowej. Płytka minigeneratora jest umocowana przylepcem bądź bandażem tuż nad uwypukleniem skóry nad wszczepioną cewką rezonansową. Sam minigenerator jest noszony przez chorego w kieszeni ubrania, stale włączony, tj. dostarczający bodźca stałego o parametrach 3—6V, 20 Hz, 2 m/s, wystarczającego do takiego skurczu mięśni przepony, aby zlikwidować wyciekanie moczu.

Wskazania do stymulacji kroczowej (nazwa ta pochodzi od tego, że elektrody czynne są umieszczone w mięśniach krocza) mogą zaistnieć w następujących grupach chorych:

1)    nietrzymanie moczu po operacji meningomyelocele,

2)    nietrzymanie moczu w wybranych przypadkach uszkodzenia dolnego neuronu,

157