1. RODZAJE STACJI 24
— wnętrzowe, w których wszystkie części składowe są umieszczone wewnątrz pomieszczeń. Stacje wr.ętrzowe stosuje się głównie dla napięć SN i nn;
— napowietrzne, w których zasadnicze części składowe stacji nie są instalowane wewnątrz pomieszczeń. Stacje napowietrzne stosuje się głównie dla napięć WN i NN. Obecnie, wobec rosnących zabrudzeń, występuje coraz częśc;ej konieczność budowy wnętrzowych rozdzielnic 110 kV, a nawet 220 kV;
— mieszane, w których część urządzeń jest instalowana wnętrzowo, a część napowietrznie.
Mając na uwadze minimalizację kosztów oraz dostosowanie do architektury otoczenia, stacje wnętrzowe wykonuje się jako:
— podziemne;
— półpodziemne (zagłębione);
— umieszczone w budynkach o innym przeznaczeniu (produkcyjnym, mieszkalnym, administracyjnym, itp.).
Ze względu na możliwość przemieszczania rozróżnia się stacje:
— stacjonarne, przeznaczone do ustawienia w sposób trwały;
— przemieszczaIne (przesuwne, przewoźne lub przenośne), wyposażone w elementy umożliwiające ich przemieszczanie (płozy, koła, uchwyty).
W dążeniu do uzyskania wyrobów najmniej zawodnych oraz najtańszych stosuje się powszechnie fabryczne wykonanie rozdzielnic, a nawet całych stacji. Są to rozdzielnice i stacje prefabrykowane.
LITERATURA
1.1. BełdowskI T.: Stacje elektroenergetyczne. Warszawa, WNT 1980.
1.2. Energoprojekt Kraków: Informator sieciowy. Wyd. 4. Warszawa, Wenta 1977.
1.2. Knothe S.: Rosdzielnice wysokonapięciowe trałowane. Warszawa, WNT 1976.
1.4. Naktowski Z.: Stacje elektroenergetyczne H0—750kV. Warszawa, WNT 1984.
1.3. PN-74/E-01007 Rozdzielnice prefabrykowane. Nazwy i określenia.
1.6. Poradnik inżyniera elektryka. T. 4. Warszawa, WNT 1975.
1.7. Projektowanie stacji elektroenergetycznych wysokiego napięcia. Wyd, 2. Warszawa, WNT 1971.
1.8. Stacje transforroatorowo-rozdzielcze. W: Poradnik projektowania elektryki przemysłowej. Warszawa, Elektroprojekt 1981.
1.9. Wskazówki projektowania sieci elektroenergetycznych w zakładach przemysłowych. Wyd. 3. Warszawa, BISTY P 1974.
1.10. Zarządzenie Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 15 listopada 1973 r. w sprawie eksploatacji stacji elektroenergetycznych. Mon. Pol. 1973. Nr 53, poz. 299.
2
Przystępując do lokalizacji stacji, należy uwzględnić wymagania ogólne dotyczące wszystkich rodzajówjitacji oraz uwarunkowania szczegółowe związane z przewidywanym miejscem zainstalowania stacji i jej rolą w systemie elektroenergetycznym.
Do wymagań ogólnych zalicza się:
— bezpieczeństwo ludzi, dla których zagrożenie mogą stanowić: porażenie prądem elektrycznym, pożar, luk elektryczny, oddziaływanie pola elektrycznego oraz substancje toksyczne, jakie mogą .powstać w czasie awarii;
— niezawodność pracy, na którą wpływają: układ połączeń, zastosowana aparatura, konstrukcja stacji, a także czynniki zewnętrzne takie, jak: zapylenie i zabrudzenie, mgły i rosa, korozyjna atmosfera i inne;
— łatwość budowy i rozbudowy;
— łatwość eksploatacji, związana z przejrzystością połączeń i rozplanowania oraz dostępnością;
— ekonomiczność zarówno stacji, jak i związanych z nią linii.
Lokalizację stacji wyznacza się w projekcie sieci, której jest elementem. Dokonuje się tego przy wykorzystaniu metod matematycznych, coraz częściej stosując komputery. Otrzymawszy taką lokalizację należy uwzględnić dodatkowo:
— dogodność wyprowadzenia linii e'ektroenergetycznych, która przy dużej liczbie linii różnych napięć, przyłączonych do stacji może decydować o lokalizacji, rozwiązaniach linii elektroenergetycznych (kable WN, przewody szynowe SN), drogach transportowych, konstrukcji stacji;
— wartość napięcia, która najczęściej zależy od przenoszonej mocy, co sprawia, że stacje GSZ i SP są przeważnie budowane jako samodzielne obiekty, natomiast stacje SO są lokalizowane przeważnie w budynkach produkcyjnych, zajmując wydzieloną ich część lub w halach produkcyjnych przy spełnieniu określonych warunków;
— oddziaływanie stacji na urządzenia automatyki i teletechniczne (dotyczy to