320
V. Funkcje wielu zmiennych
to będziemy mówili, że w punkcie M' funkcja ma nieciągłość, nawet w tym wypadku, gdy w samym punkcie M' funkcja nie jest określona (porównaj z uwagą w ustępie 66).
Punkty nieciągłości mogą być nie tylko izolowane, jak w poprzednim przykładzie, ale mogą też wypełniać linie, powierzchnie itp. Tak na przykład funkcje dwóch zmiennych
x2 + y2 1
x2 —y2 ’ x2+y2-1
mają nieciągłości — pierwsza wzdłuż prostych y=±x, a druga wzdłuż koła x2+y2 = 1. Dla funkcji trzech zmiennych
x+y+z 1
xy-z ’ x2 + y2-z2
nieciągłości wypełniają w pierwszym przypadku paraboloidę hiperboliczną z=xy, a w drugim — stożek z2 = x2+y2.
170. Działania na funkcjach ciągłych. Łatwo wysłowić i udowodnić twierdzenie o ciągłości sumy, różnicy, iloczynu, ilorazu dwóch funkcji ciągłych (porównaj ustęp 67). Pozostawiamy to czytelnikowi.
Zatrzymamy się tylko na twierdzeniu o superpozycji funkcji ciągłych. Jak i w ustępie 164 załóżmy, że prócz funkcji u—f(xl,x2, ■■■, x„) określonej w zbiorze J( punktów przestrzeni n-wymiarowej M(xl, x2, ..., x„) dane jest jeszcze n funkcji
(4) x1 = <pl(tl, t2, ..., tj, ..., xn=<p„(tl,t2,
określonych w pewnym zbiorze & punktów przestrzeni w-wy miarowej P(t t, t2, ..., tm), przy czym punkt M o współrzędnych (4) nie wychodzi poza wspomniany zbiór J(.
Twierdzenie. Jeśli wszystkie funkcje ęjP) (i=l, 2, ..., n) są ciągłe w punkcie P\t[, t2, ■ ■ ■, t’„) z a funkcja f (M) jest ciągła w odpowiednim punkcie M’(x j, x2,..., x’„) o współ
rzędnych
x[ = <p1(t'i,t2, ...,t'J, ... , x^=ę>n(t’1,t'2, ...,t'J,
to i funkcja złożona
W=/(^l(<l, h, --.U. <Pn(h,h> •••> <Pz(P)> •••» <Pn(P))
jest ciągła w punkcie P’.
Rzeczywiście, najpierw wobec ciągłości funkcji/dobierzemy do liczby e>0 taką liczbę 3 > 0, żeby z nierówności (3) wynikała nierówność (2). Następnie dla liczby <5 wobec ciągłości funkcji cp,, ę>2, ..., ęn znajdujemy taką liczbę 7>0, że nierówności
(5) \ti-ti\<ri, ..., \tm-t'm\<tj pociągają za sobą nierówności
|*i -*'iH<Pi(h>t2, ...,01 <Ó,