104348

XXIV

KONSEK WENOA !*.•» /I i : U s T \ A IFŃ

XXV

Rozwój wątku przeprowadza poeta poprze/ konsekwentnie rei wHne przeciwstawienia:

(1)    martwego świata ludzi bez serc i bez ducha ora/ w/M krainy, w której ..zapał tworzy cudy".

(2)    starców związanych z ziemią, pochylonych w tekiem I nych do uniesień, i młodości, która nad poziomy wzlatuje

(3)    samolubów, samotnych, przemijających bez śladu i żytku dla świata oraz młodych przyjaciół śmiało ginących w do „sławy grodu", w walce o szczęście wszystkich ludzi.

<4) chaosu „w krajach zamętu i nocy'* oraz nowej rzeczy uporządkowanej „z bożej mocy**:

(5) starego, unikającego już „świata rzeczy" i nowego. w*J cego dopiero „świata ducha".

Z tej dramatycznej linii przeciwstawień ogarniających d aż po jej ostatnią strofę, w której „nieczułe lody i przesądy^ ćmiące** stykają się bezpośrednio z .jutrzenką swobody ' i /c ..słońc *n • zbawienia" — wzrasta i utrzymuje się w stałym natężeniu dynamiki . napięć emocjonalnych. Przebieg tej linii staje się tym hard/icj w . ra zisty. że organizuje ją i ostro podkreśla wewnętrzna bud* »wa wersj K fikacyjna poszczególnych członów wypowiedzi i metoda ich metryemi _w go powiązania. Bo proszę zważyć: niemal wszystkie pary przeciwstaw w nych elementów Ody ujęte zostały w podobne układy wiersz* >wc | k Oto pierwsza para analogicznych układów, zwrotka drugfl cia. obie — czterowierszowe:

■ oc rzeczy strofa o do _w o f|-N cu

Jpc

afl

.świecąc

nac/aiai*

mc/dolj _mułę 7 1 połączon bez po Nie koniec na

iada

Jucha . lica** wici

* - 4 . 12 f

nc

następna, równie# Ujmując punaffa

I c*trzvmalibyśrm

v*b*c człony OdyK

^pnX^^lT^łSiti poan- jest ^icrsaam

rmą rego merówno/g I a.. 11 v u\r.i/n

•M3 n-

dłuż>

r>4

mik

: mieści \K w hctokj ośmiozgknkowcdw /v> Pr/> tym czytelnikowi łafw jfrofic/nych powracają od a

ndwrotny

m krańcu znaj

zowe ¹ jest je*

Ul 8    Nieft

inakowa. najmniej oden

wiek

O/WIJI »f i&in.

one jak tą rrgulai

./Rinów i

ntem jai strumień

dwu

■KipMienaaa

fragmenty Ody następującą far-

trzaflum u akv

rrrgubmym. kuV ktudarod 3ękb aa 37 wyahdi jww/yc. że w toku do caa muAb I taę dkmy ną* imok ijbdBaa ny ją w strrakack n motyw «my-aiąódhp*

tunarti. i których

M«Kł hema,

*Kł<

Obraz starców

Niechaj, kogo wiek zamroczy. Chyląc ku ziemi poradlonc czoło. Takie widzi świata koło.

Jakie tępymi zakreśla oczy.

Obraz młodości

Młodości' ty nad po/n»my Wylatuj, a okiem słońca. Ludzkości całe ogromy Przeniknij / końca do końca

J wewnętrznie

I rzoc¹ śpiewr I współd/aa hi;

Jo

utki

nunj rynnikicm rot rrymuje Odt nwTSiJ ją.*)

imbrnosafl II

swei wyp|

lak w pron metryczna I drugi gfc aou . swą B

x»dobicń*twM refrenu »

rta \

konstrukcji wiers/own W len sposób oba |d*Hy. wzajemnie w kuułttwamu

d«

swobodni

myśl i .*da-- (ntuąacyca u wypomćdn ną zespala ją

aesytego, na* ipky się nawet

ijąc stę aśM,

rowaiiącey

Zaraz potem dwunastowierszowy obraz samolubów, przcd/iclonj jedynie cztcrowierszowym zwrotem do młodości od równic/. dwun.istO wiaszowego obrazu młodych przyjaciół szturmujących „do sł:ivą ff°dxx . Podobnie w zakończeniu: szcściowierszowej strofie o „świl

• II c/ion IU. I Ib. 8b. lOa III ałun: 8w. Sb. ta. Sb V cafton IOa. I Ib. lOb. I la. C«Jon finalm : Sa. 5b. Sa. 5b