104364

LVT „JA PŁYNĘ DALEJ.

lvii

„inni”. „Co czuję, inni uczuć chcieliby daremnie!” W strofach tvni

• - - -    ■    • - • - —- -------™ ^,,'-^J--¹——— -**-*— • ukochaną”. Tak nazwano¹⁰ wnraz

M«t poczuć H-PWPPIMP—JU1-”). napisany prawdopodobnie na

mocy, która pozwoli sprostać powołaniu mimo osamotnieniawn^^IS'^eni ^,^{22 r ,ub W} P*^erw^ P^c>1<^^{łC r}^*^{u n}“^łłT^inct⁰ * ^,u ^ mentach groźnej próby; jest twarda, męska decyzja:,,Ja płynę dalej'V^ólnf. ^konccP^c3^{a utworu} P«lkreiU dramat ycmość wypowwta mimo początkowych wahań i wątpliwości. To raczej gorzkie uświad^!²*^ ^nie °?^{,ąga tc}8° ^naP^^Ł mienie sobie własnej odrębności i naturalnego prawa do zachowań^^{0 <Uatcgo}* ^{e w} 8*⁰⁸¹' jej w całej pełni; zdecydowana odpowiedź na pokusę: „A więc    y i

korab żywota?”. Słusznie powiedziano o Żeglarzu, że jest to    pr^udczenia o _nJ

wahania się, i szukania, i niepewności — i zarazem wiersz mocy”⁷. Ł^_j7_r,_i> ^    ^ _loj~j

Nowość romantyczna przejawia się zresztą w wielu pokłada^^^ _się poetyctaego działają a ^ wiersza. Pisano o swobodzie, z jaką umie poeta wyzyskać nic ^tylŁ_cc wymowno* liryczną w tak uregulowanie strof i rymów, ale także zróżnicowanie zgłoskowe n#_wv^-j_now|iny _tł,_a|og’*. wyraźnie] których wioszy⁸. Wiąże się ona z nadrzędną koncepcją wypowie^. ^ _{nie w} upewnienie i u nu jako monologu wyraźnie udramatycznionego w rozwijamu się    _QR^ , wszystkie czasy

^uwspółcześnionym rozwojem myśli; to nie jest elegijne przywoływać _L|I,,_cni(>M;. dominuje tu przede sytuacji z przeszłości; to wyraźnie zaktualizowane odtwarzanie ^iefc.Twijającego się mocą parałdumó refleksji, dostosowane do swobody skojarzeń w wątku wiodącym ćodobicństwa scen napływających w J pytania w pierwszej strofie do odpowiedzi w ostatniej. Stąd taldj_aWnia się n n-vur.v w s potępiła] nieumotywowane — zdawałoby się — przechodzenie od jedne) faą,k_ające-o /_arovwv' całość utworu, wypowiedzi do drugiej w trójczłonowej kompozycji utworu. Sląk różnymi sposobami: puentowyn wreszcie dobitnie zaznaczona wyrazistość przemian w jego linii intoólnvch etanów w ro/wM nacyjnęj przebiegającej od zamyślenia pytań stawianych samen|ami strof, składmow sobie, poprzez spokój i rozwagę strof refleksyjnych w środku utwoniapięcia uczuciowego I do alergii i zdecydowania lakonicznie zwartych sformułowań finahtręgu wyr ocznego or/cJ które jak „zdania-syntezy, zdania-wyroki”’ wyrażają wolę podmiotkoczątkowych. w nasti

łych; w wizyjnym ods

nie ma ani odrzucenia przyjaźni („Wyż to, o bracia moi, przyjąć^ „Wyimaginowmny dłalug fnoi”), ani zaprzeczenia ideom fil ornackim. Odwrotnie —    M*** („Precz z moich oczu!

tłuc

utworu i zwiedzi, truć

Parało żcgira. Nw zcbfcny    wątph-

poderóow*ua decyzji

7 w samym spr Do V*** czyn pnck

•one wypo* tiki wzmaga* iT^akąia coc

? J. Kleiner, op.cti., 1226.

⁸    Tamże: .JPłyme na przemian jedenastozgloskowiec i trzynastozgłosh

wiec, ale tam, gdzie ciężko padają wyrazy, wydłuża się do ich rozmiiłi wierez pozornie krótszy: «A więc porzucić korab żywotami - «Donłvnie » kiwi iw pod#* .    ^

⁹    J. Kleiner, op. cii., 1227.

przeczucia i wyobiazn cienia przejmującego sugestią n

iNk anegr* irwczność ■go. prze* K/.ąpnięto i pomkjp*

nami	| w	ątku wiersza oi	aro wy	'dzielonym* ktw
o i	ten	rwtycznie nen		h. vpięt nemem
	5CZ	ograniczenie <		W rar-.kmętym
	i w	finalnym powt	rocie k	v1nci 9C
OJOW	o$c	i przenikniącei	nocna	X
,umę\	,'U)	v przyszłość	kołejr*	, najibwatących
ll W '	vnc	azerym wk gd]	vby pr	Trwutywaniu %*tą
a pr	Ted	tc wszystkim	* w na	turalności wvskv

ywnej bezpośredniości wyznania.

¹⁰ Cł Zgorżelski, Drogi roi ach Mickiewicza i Shwack iego, s. | V

Utyki Mickiewicza łw‘4 O ł&y*