138

138 V. LICZBA POLEK TEORETYCZNYCH — ROZTWORY DWUSKŁADNIKOWE

*

zasilanej, udział wynosi x_n — x_D. i jest wyrażony sumą, która po zlogaryt-mowaniu i uporządkowaniu przybiera postać

n,

Igi

1—Xs

Xo

Ra R-h 1

[V-12]

Dla odpędowej części kolumny otrzymujemy analogiczny wzór" Wprowadzamy wielkość

[V-13]

Lliczbę półek teoretycznych n_d wyraża równanie

[V-14]

gdzie: fi =    [V-I5]

Korzystając z równania [V-14], obliczamy udział składnika w fazie ciekłej spływającej z dowolnej półki

Xn

n

(i+fi)~fi

[V-16]

^ < ; ' , a z równania [V-10] ■— równowagowy udział w fazie gazowej y„ = <xx_n..

Oprócz opisanej metody, dla zakresu małych stężeń są stosowane metody omówione w punkcie 26a, w pracach Kuhna*, Ondy⁹ oraz Żelwen-sky’ego Zestawiono je częściowo w monografii Ziółkowskiego

c. Liczba półek minimalna. Równanie Fenskegó

i

Fenske * wyprowadził równania umożliwiające obliczanie liczby półek przy nieskończenie wielkim powrocie i założeniach upraszczających. Najdogodniej jest operować udziałami w cieczy wyczerpanej x_w po wyjściu z wyparki. Ponieważ wyparka spełnia rolę jednej półki,, stąd liczba półek kolumny-liczoną od wyparki włącznie do półki najwyższej n jest o jedną mniejsza. Po uwzględnieniu powyższych uwag otrzymamy równanie

a

[V-17]