24 (47)

76

Intryga ¹ hlstoiyczna opowieść

To drugi

ulepszane

„imesis I. Poeta wie . zakłada, ze charaktery mogą _być przez działanie: „Przez charakter rozumiem te wlaś-ulcpszanc    _{się w} działaniu” (50 a 6)-.

K*V----

Mimesis I do mimesis JJ. sezen *<— -----

wskazuje na nieciągłość, to właśnie słowo praxis przez swoją podwó' przynależność zapewnia ciągłość między dwoma porządkami dziak^

aby móc mówić o „mimctycznym przemie_SZCZe. oouasi-mctaforycznym „przemestemu z. etyk, do poetyki, trzeba oimować mimetyzm jako związek, a nie jako cięcie. Jest on ruchem od •    1 an mimesis II. Jeżeli nie ma wątpliwości, że termin _my,h_os

“    ----_v,'o i>P7/»7 cwoin

przyna^,w—-'v— .    . . a)

nia: etycznym i poetyc i ■    . . _różnicy można by niewątpliwie

Podobny fosuneK    Retoryka II opisuje obszernie, a palhos

stwierdzić między p ;    _ . ._{e sztu}p_a tragiczna czyni „częścią"

- „gwałtownym wrażeniem

'^Należy chyba jeszcze bardziej rozwinąć sprawę odnowienia lub wy hłalczy cny J ^ ,,_{octa nje znajduje} w swoich kulturowych

22S! ukrytej kategoryzacji pola praktyki, lecz pierwotne narracyjne uformowanie mgo pola. Jeżeli poeci tragiczni, w odróżnieniu od autorow komedii którzy pozwalają sobie dla wsparcia swoich intryg nadawać przypadkowe imiona, „trzymają się imion przekazanych przez tradycję (genomenori)" (51 b 15), dzieje się tak dlatego, że to, co jest prawdopodobne (obiektywna cecha), musi być jeszcze wiarygodne (pithamm, subiektywna cecha) (51 b 16). Logicznej zależności prawdopodobieństwa nie można zatem oddzielić od kulturowych ograniczeń akceptował no-ści. Oczywiście tutaj znowu sztuka ujawnia pęknięcie: „A gdyby nawet przypadkiem [poeta] przedstawił wydarzenia rzeczywiste {genomem), nic przestanie z tej racji być poetą” (51 b 29-30). Lecz bez przekazy-

⁴⁰ Zobaczymy później (część trzecia, rozdz. 2), jak Gaudę Brćmond wykorzystuje pojęcia ulepszania i psucia w „logice narracyjnych możliwości”. Możemy pójść śladem Dupont-Roc i Lalloia, gdy twierdzą, że Poetyka odwraca stosunek pierwszeństwa, który etyka ustanawia między działaniem a charakterami. W etyce, jak mówią, charaktery są i pierwsze, w poetyce zaś stają się one drugorzędne: „odwrócenie stosunku pierwszeństwa między działającym i działaniem wynika bezpośrednio z definicji poezji dramatycznej jako przedstawienia akcji" (Aristotc, La Poitiąue, s. 196, to samo na s. 202-204). Można ."^a' ^za^^vva*yć, jąk Elsę (ad4% a 1-4), żc również według etyki to właśnie działanie na-tutai M/cmian* i° ° ^{C    jak w} każdym razie spostrzegalibyśmy wzmiankowaną

wraca? Nasi autnr!v’⁸ Ha ^y-ru ^C^^{roniła 0na} porządku pierwszeństwa, który Poetyka od-zmuzachowuje nil mi ^{1 y Z lym n}‘^cw4tpliwie. Według nich przedmiot mimety-

klify się tworzy). Zauważaj,₀„i    ^naŚladuje>' P™dmiotu-kopi. (arlclaktu.

wia między dwoma nr/cHminr. -    ' ^d *’ ^,,Mimct>'^/rn {ci, którzy przedstawiają) ustana-

jednocześnie ł-wKŁ^T" ¹ P*- ^z,oż°"* «**- Pociąga on za sobą , ; 51.16-20jest o„d ,_vm    ’^{WeniC 1} P^ksztalcenie zarazem” (s. 157).

^: K*Wm ^wcalc jednolitej akcji